Óðinn - 01.01.1934, Blaðsíða 47

ÓÐINN
47
vitjunartími, er jeg kom á spítalann, svo að jeg þurfti
að finna einhverja af »systrunum*. ]eg gekk inn eftir
löngum gangi og sá þá að í hinum endanum á gang-
inum kom »systir« á móti mjer. Mjer hnikti við, því
mjer fanst jeg þekkja að það væri »systir Elísabet*
frá spítalanum í Reykjavík, og vissi jeg ekki annað,
en að hún væri þar. Hún kom brosandi móti mjer,
og varð líka hálfforviða að sjá mig þar kominn, því
að hún hafði haldið að jeg væri í Rvík. Hún fagnaði
mjer vel og fór með mig inn til frú Hansen. Hún
varð glöð við að sjá mig og sagði mjer að Maríus
væri við guðfræðinám við háskólann.
]eg kom einnig á þessari ferð til Randers og
hjelt opinbera samkomu þar. ]eg spurðist fyrir um
]úlíus Rye, dreng, sem jeg hafði talað við í fimm
mínútur á fundi í Randers 1902 og hafði svo skín-
andi falleg augu, að hann þegar undir ræðu minni
hafði dregið að sjer athygli mína, svo hafði hann
skrifað mjer brjef og úr því orðið brjefaskriftir á ár-
unum 1903—4. Hann var fullur af æfintýralöngun,
og hafði sagt mjer að sig langaði mest af öllu til að
fara í siglingar til framandi landa. Hann var sonur
ekkju, en faðir hans var af hinni nafntoguðu Ryes
ætt, bróðursonur hershöfðingjans, sem gat sjer svo
mikinn heiður í ófriðnum 64. -- Síðasta brjef, sem jeg
hafði fengið frá drengnum, var skrifað um það leiti
sem hann var að fara úr latínuskólanum í Randers,
til þess að fá æfintýralöngun sinni svalað og fara í
siglingar. Mjer var sagt í Randers að hann hefði
skrifað síðast heim frá einhverri hafnarborg á Eng-
landi, og síðan hafði ekkert frjetst af honum. ]eg
kom til móður hans um daginn og var hún áhyggju-
full mjög um hann. Um kvöldið á samkomunni sagði
framkvæmdarstjórinn í K. F. U. M. mjer að boð
hefðu komið frá Rye, að hún bæði mig að finna sig
eftir samkomuna. ]eg fór svo þangað og hafði hún
þá að skýra mjer frá, að hún þá um kvöldið hefði
fengið peningabrjef frá syni sínum. Væri hann nú á
verslunarskrifstofu einni í Kairo á Egyptalandi. Það
var mikill fögnuður. ]eg skrifaði honum brjef um
nóttina. Hjer um bil mánuði síðar fjekk jeg brjef frá
honum, mjög ástúðlegt; f því brjefi sagði hann mjer
að hann hefði komist á glapstigu, en eina nótt, er hann
stóð á verði á skipi, er var á siglingu í Miðjarðar-
hafinu á leið til Egyptalands, hefði honum komið í
hug »öll þau góðu orð, sem hann hefði heyrt í K.
F. U. M. ásamt hinum blessuðu minningum um æsku-
heimili sitt«, og hefði þetta orðið til þess að koma
sjer á rjettan kjöl aftur. Svo hefði hann fyrir milli-
göngu ræðismannsins danska í Egyptalandi komist
að á skrifstofu í Kairo með góðum launum. Eftir
það tókust með okkur brjefaskriftir um mörg ár.
Hann sagðist hafa mynd mína, er jeg hafði sent
honum, altaf á borðinu, og minti jeg sig á föður sinn,
sem hann þó myndi ekkert eftir. Hann undirskrifaði
brjef sín ávalt: »Din Sön ]ulius«. Hann fór, eftir að
hafa verið í hálft ár í Alexandríu, sem háseti á skipi
til Singapore, fjekk sjer vinnu þar, en þoldi ekki
loftslagið, og fór þaðan til Shanghai, þar sem hann
í mörg ár var ritari á ensku lögreglustöðinni í þeirri
borg. Mjer var afar mikil gleði að þessari brjeflegu
viðkynningu við þennan unga mann, með hinum mörgu
æfintýrum.
Snemma í október kom jeg til Hafnar og átti að
hvíla mig í eina viku áður en jeg færi aftur út á
ferðalag. Sú vika var mjer mjög þýðingarmikil. Jeg
komst þar í kynni við einn af hinum bestu kirkju-
mönnum Dana, prest við Frúarkirkju í Kh., Hoffmeyer,
seinna stiftsprófast. Hann bjó í Kannikestr. 13 og
stóð hús hans ætíð opið fyrir mjer. Synir hans
Christian Julius, þá fimtán ára, og Paul voru mjer
sjerlega góðir og átti jeg þar á því heimili þá og
síðar hinar hugljúfustu stundir.
Tveimur æfintýrum lenti jeg í þessa viku, sem jeg
held að jeg verði að segja frá, því að þau eru mjer
minnisstæð. Það voru um þessar mundir haldnar
stórkostlegar vakningasomkomur í Kh., voru þær
haldnar í Oddfellowhöllinni í Breiðugötu í afarstór-
um og skrautlegum sal. Þar söng mikill söngkór og
á hverju kvöldi töluðu tveir af mestu ræðusnillingum
Dana. Var að þeim samkomum svo mikil aðsókn að
fá varð Garmisonskirkjuna til hjálpar. Hún stendur
skamt þaðan; voru og þar á hverju kvöldi tveir
ræðumenn. Var vísað þangað þeim er komu í Odd-
fellowahöllina eftir að alt var yfirfult orðið. Mig
langaði til að vera við eina slíka samkomu, en hafði
aðeins eitt kvöld laust. Það var þriðjudagskvöld; átti
jeg á eftir samkomunni að vera heima hjá Olf. Ric-
ard, en hann bjó þá í húsi foreldra sinna í Nytold-
bodgade 42. Nú fór jeg af stað úr K. F. U. M.
hálftíma áður en samkoman skyldi byrja, en því var
stjórnað þannig, að jeg tafðist á leiðinni og kom*að-
eins 10 mín. undan byrjun. Þá var orðið yfirfult og
var mjer vísað til Garnisonkirkjunnar. Mjer þótti
þetta leitt, en fór þó í kirkjuna. Þar var þá troðfult
og stóð jeg í þyrpingu mikilli frammi í kirkjunni, á
svæðinu fyrir framan öftustu bekkina. Meðan verið
var að bíða eftir að samkoman byrjaði, tók jeg eftir,
að í fremsta bekknum sátu fimm piltar og ljetu þeir
svo illa að hneyksli var að. Þegar fyrstu sálmarnir