Óðinn - 01.01.1934, Blaðsíða 13

ÓÐINN
13
Því mun ekki verða móti mælt, að sá mikli
maður er Guðleifur hítti í landi því er hann
kom að, og lá langt í útsuður frá írlandi, hafi
verið Björn Ásbrandsson Breiðvíkingakappi, þar
sem hann bjargaði lífi þeirra Guðleifs og manna
hans frá þeim aldurtila, er landsmenn þar höfðu
hugað þeim. Ef rengja ætti slíka frásögu, virðist
mega telja all-margt vafasamt af því, sem ís-
lensk rit greina, enda er þessi saga Guðleifs
þannig löguð, að engin ástæða gat verið til þess
að skýra rangt frá þvi, er á daga þeirra hafði
drifið á utanförinni.
Samkvæmt þeim fáorðu lýsingum, sem til eru
af Birni Ásbrandssyni, hefur hann verið glæsi-
menni, snarráður, kjarkmaður og hinn mesti
fullhugi hæði á sjó og landi. Þeim Ásbrands-
sonum er þannig lýst: »Arnbjörn var engi á-
burðarmaðr, ok fámáligr um flesta hluti, en
hann var þó enn gildasti karlmaðr um alla hluti.
Björn bróðir hans var áburðarmaðr mikill, er
hann kom út, ok helt vel, því at hann hafði
samit sik eftir sið útlenzkra höfðingja, var hann
maðr miklu fríðari en Arnbjörn, en í engu var
hann ógildari maðr, en reyndr miklu meir í
framgöngu, er hann hafði framit sik utanlands«.
Björn hvarf af íslandi árið 998 og sigldi skipi
sínu vestur í höf, og mun hafa heitið förinni
til Grænlands, en hann hefur orðið sæhafi og
borist undan langvarandi aust-norðanátt suð-
vestur um Atlantshaf, en að lokum komist þó
að óþektum ströndum lands nokkurs, er ætla
má að hafi verið nálægt suðlægum takmörkum
Norður-Ameríku. Þar hafa þeir komist á land,
og Björn sjálfur, að minsta kosti, komist i frið-
samleg kynni við landsmenn og sameinast þeim
og dvalið þar meðal þeirra í mörg ár, því þess
er getið að Guðleifur hafi verið þar vestra um
1027, eða nálægt þrjátíu árum eftir burtför
Bjarnar frá íslandi.
Begar svo »hinn mikla mann« bar þar að,
sem þeir Guðleifur voru fyrir bandingjar í hönd-
um mörg hundruð manna, er höfðu nokkurn-
vegin ákveðið að þrælka þá eða drepa, fær hann
því þegar áorkað við þá, að þeir gefa mál þeirra
Guðleifs í hans vald, en af því má greinilega
ráða, að sá maður hefur haft mikil áhrif meðal
þessa þjóðflokks. Hann frjettir þá Guðleif hverir
þeir sjeu, en er honum verður það Ijóst, að
þangað til lands eru komnir íslenskir menn,
gerist hann ærið spurull um helstu menn er
Frú Kristín Jacobson.
Hún átti sjötugsafmæli 10. febrúar i vetur og var
henni þá haldið fjölment samsæti hjer í bænum. Hún
er þjóðkunn kona og
hefur mikið að henni
kveðið i fjelagsskap
kvenna hjer á landi.
Hún er ein af stofn-
endum kvenfjelagsins
»Hringurinn« og hef-
ur lengst afverið for-
maður þess fjelags,
en það hefur, eins og
kunnugt er, komið
upp Hressingarhæl-
inu í Kópagogi, og er
það frú Kristín Jac-
obson sem mestan
veg og vanda hefur
haft af þeirri stofn-
un. Frú Kristín er
dóttir Páls Vidalíns
fyrrum alþingismanns
i Viðidalstungu og
systir Jóns heitins
Vídalíns konsúls. 24.
september 1895 giftist hún Jóni heitnum Jacobson
landsbókaverði og var heimili þeirra hjer í Reykja-
vik hið mesta rausnarheimili og orðlagt fyrir glað-
værð og gestrisni.
þá búa í Borgarfirði og Breiðafirði, en einkum
frjettir hann um Þuríði húsfreyju á Fróðá og
son hennar Kjartan, enda er það auðskilið, að
hugur Bjarnar stefnir þangað, er hann fjekk
tækifæri til að tala við menn úr þeim hjeruð-
um er grein kunnu að gera á slíku, því að ærið
vingott hafði verið lengi með þeim Þuríði og
Birni, enda var það vegna óvildar Snorra goða,
bróður hennar, að Björn rjeðst til utanfarar að
því sinni. »Hinn mikli maður« vill ekki segja
þeim Guðleifi nafn sitt, þvi að hann óttast að
menn fari að hætta sjer þangað vestur um höf
og leita þar þessa viðáttumikla lands er hann
dvaldi nú í, því að honum er það fyllilega Ijóst,
að landtaka er þar geigvænleg og herskáir menn
hvarvetna til landvarnar, er mundu tortíma
þeim, eða eins og hann orðar það, mundi lítinn
frið gefa útlendum mönnum er þar kæmu til
lands, en hann getur tæplega búist við að hann
geti, vegna aldurs síns, orðið slíkum mönnum
lengi að liði. Hann lætur því þegar búa skip