Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Síða 2

0g skáldskaparmál; því það er alls eigi vist, að Snorri
hafi haft allt það eptir kvæðum, er hann hefir fært í
rit. Vér höfum enga sönnun fyrir því, að allt, allar
sögur hafi verið kvæði, og fornöldin hlýtur að hafa
átt sér daglega og óbundna ræðu, eins og tíminn hefir
ætíð átt. Allt þetta kölluðu menn forn frœði, forn
vísindi, og þeir sem kunnu þau voru hinir lærðu menn
fornaldarinnar; Snorri kallar Eddukviðurnar (og sér-
staklega Völuspá) „forn vfsindi“ (Gylfaginn. c. 8).
Forn fræði, forn vísindi, galdur og seiður voruallthið
sama, og þessu var skáldskapurinn óaðgreinanlega
sameinaður, því að menn fundu svo sterklega hið guð-
dómlega eðli hans, að menn trúðu þvi, að hann hefði
guðlegt vald og meir en mannlegan krapt. þ>að var
eigi fordild ein eða hrósgirni, er réði þvi, að konung-
ar og höfðingjar sóttust eptir skáldunum; það vareigi
að ófyrirsynju, að Sighvatur var kosinn til að telja
Magnúsi konungi hughvarf, er hann kvað fyrirhonum
Bersöglis-vísur.—Skáldin þurftu að þekkja goðasög-
umar og hugmyndasögurnar til þess að vita, hvernig
á kenningunum stæði, því sér hver kenning er saga;
því hefir og Snorri sagt frá ýmsu slíku, svo sem sög-
unni um Hrungni, um ferð þ>órs til Útgarða, um að-
dragandann til gulls-kenninganna o. s. frv., því án þess
mundu menn hvorki skilja kenningarnar, og skáldin
hefðu eigi getað myndað þær, nema þeir hefðu kunn-
að sögurnar. En að ætla, að þessi fornu fræði hafi
verið kend eptir nokkrum föstum reglum, að ætla, að
veruleg rímkennsla hafi átt sér stað, eða jafnvel skól-
ar, það eru tómar ímyndanir, sem eigi styðjast við
neitt. Engin dæmi eru í fornum ritum vorum, sem
líkist því er sagt er um Bramínana á Indíalandi, eða
því er Caesar segir frá um Drúídana, að margir læri-
sveinar safnist til eins kennara og nemi þar fjölda
kvæða, og séu sumir tuttugu ár í því námi; en stund-