Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Síða 11

147
tungm (n. öld) um Knút ríka (Fms. 5, 6—7. 11, 204.
SE 84. AM 1, 408); við sama hátt er Knúts-drápa
Sighvats (11. öld) um Knút rika (Fms. 4, 354—355.
11, 200. 202), drápa fórarins stuttfeldar (12. öld) um
Sigurð Jórsalafara (Fms. 7, 75. 76. 77. 83. 22. 99. HN
662. 665), og vísa í Sturl. 1, 275, eptir Ámunda smið
Árnason. fessum háttum hafa skáldin heldur eigi
haldið alveg hreinum eptir því sem Háttatal heimtar;
jafnvel Snorri sjálfur gjörir það eigi, því að réttu lagi
á skothending að vera í 1. og 3. vísu-orði, en hjá
Snorra hefir orðið háttleysa í 1. vísu-orði: „Fremstr
varð Skúli“. — pessi háttur nálgast annars nokkuð
Haðarlag.
Runhendu hina minstu (82) hefir Einarr Skúlason
við kvæði um Eystein Haraldsson (Fms. 7, 234—237.
Hkr. 741—743); úr sama kvæði gætu verið vísurnar
eptir „Einar“ í Skáldu (SE 102. 103. AM. 1, 504.508);
í sögunni stendur: „Hann brendi ok (mjök) víða í
Hísing“ (Hkr. 741. Fms. 7, 234), en í vísunni er:
Funi kyndist fijótt
en flýði skjótt
Hísingar herr
sá er hafði verr (SE 103. AM 1, 508).
Sama hátt liefir f>jóðólfr Arnórsson um Harald Sig-
urðarson (föður Olafs kyrra ; því er hann kallaður „faðir
Ólafs“ í vísunni; SE 95. AM 1, 462). Runhendur eru
og á Búadrápu J>orkels Gíslasonar (Fms. 1, 163—179);
á drápu Gnoðar-Ásmundar (SE. 235. AM. 2, 628).
Kolbeinn Tumason kvað og við þenna hátt nokkrar
vfsur áður en hann féll (1208; Bisk. 1, 568; 2,68—69);
en þessir hættir koma eigi nákvæmlega heim við neina
runhenda háttu í Háttatali, ef tekið er tillit til sam-
stöfufjölda (þeir eru skyldastir 85. hætti).—Höfuðlausn
Egils Skallagrímssonar er ort undir runhendum hátt-