Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Blaðsíða 12

148
um, en eigi eins smásmuglega og Háttatal heimtar.
Runhendumar eru þannig hjá Agli, eptir Háttatali:
1. visa er minsta runhenda 1. háttar (82).
2. og 3. visa er minni runhenda 3. háttar (87).
4. og20. vísa erminsta runhenda 1. háttar (82) og
minni runhenda 3. háttar (87).
5- vísa er minni runhenda 1. háttar (81).
7-. 8., 13., 18. vísa er 2. runhenda 2. háttar (85).
10., ii„ 19. vísa er minni runhenda 3. háttar (87) og
2. runhenda 2. háttar (85).
14. vísa er 2. runhenda 2. háttar (85), og minni
runhenda 3. háttar (87).
16. vísa er 2. runhenda 2. háttar (85), og rétt
runhenda 3. háttar (86).
17. vísa er 2. runhenda 2. háttar (85), og minni
runhenda 3. háttar (87).
Hér er farið eptir röð, þannig að hin fyrri vísu-orðin
eru ta ,n fyr- en hin síðari siðar. Búadrápa forkels
er regluiegn, en breytir þó háttum nokkuð; þar er
viðast hvar minsta runhenda 1. háttar; ein vísan er 2.
run enda 2 háttar, og ein verður eigi heimfærð upp
á neitt í Háttatali, af því þar verða hendingar hinar
°mu af 3-. 4-, 5- og 6. vísu-orði — en slíkt skoða eg
aunar sem hrema tilviljan og eins hjá Agli.— Enn er
hendu“Uf TÍTn *' Sem Snorri kalIa>- ..minnstu run-
um 3‘ hfttl1’ °g 6r hun tekm af dróttkvæð-
um hætti; undir þessum hætti er til ein vísa eptir
sla Sursson (bls. 45 0g 130), ein eptir Bjarna Kálfs-
son, er var með Sverri konungi (Fms. 8 n2)- ein
eptir Guðmund skáld (Bisk. 1, 667). ’ 7 ’
RaSnarshœtti (54), þar sem 1. og 3. vísu-orð er
hát leysa, en 2. og 4. rétthent, bregður fyrir hjá eldri
skáldum sem óreglu eða háttafóllum, t. a. m. hjá Braga
gamla f Ragnarsdrápu og f vísu Torf-Einars (hér að
framan); somuleiðis í Krákumálum (sem raunar varla