Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Side 13

149
munu geta talizt með eldri kvæðum). Með þessum
hætti orti Andres Magnússon um Jón biskup Arason,
27. erindi (Bisk. 2, 478).
Áttmœlt (10) er í rauninni enginn sérstakur hátt-
ur, þótt Snorri kalli svo ; ekki fremur en hjástælt og
aðrir hættir, þeir er greinast að eins með máls-
greinum, en eigi með samstöfum og hljóðsetn-
ingu. þessi háttur er á einni vísu i Egils sögu
(cap. 67): „Höggvum hjaltvönd skygðan“. 1 hátta-
lykli Lopts er „áttmælt“ ekki annað en runhendur illa
kveðnar.
Dunhendu (24) bregður allopt fyrir á stangli og
innan um það sem ætti að vera reglulega dróttkvætt,
eins og auðsjáanlegt er af vísunum sjálfum, sem sumar
eru rétt dróttkvæðar í 1. og 2. vísu-orði, sumar í 3. og
4., o. s. fr.:
Egill: þýborna kveðr þorna
þornreið atti horna. Egils s. cap 57.
Erfingi réð arfi
arfljúgr fyr mér svarfa. cap. 57.
mik hefir sonr of svikit
svik tel ek í því kvikvan. cap. 83.
Einarr skála-
glam: Hugstóran bið ek heyra
heyr jarl kvásis dreyra. SE52. AM 1,244.
þýtr Oðreris alda
aldr hafs við fles galdra. SE 52. Am. 1, 248.
hans mæti kná ek hljóta
hljótYggs mjaðarnjóta. SE84. AM 1,406.
Úlýr Ugga-
son: ríðr at vilgi víðu
víðfrægr en mér líða. SE 50. AM 1, 234.
Björn Breið-
vík. k.\ Sá ek hvar rann í runni
runnr at Fenris brunni. Eyrb. c. 40.