Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Blaðsíða 19

i$5
hinum beztu disticha-skáldum (Ovidíusi, Catúllusi, Tí-
búllusi og Propertiusi), eins og allir vita, þeir er litið
hafa í kvæði þessara skálda:
dicitur inceptam | destituisse fugam.
optarunt tergo | sustinuisse suo.
Miklu sjaldnar finnst þetta hjá Hóratíusi og Virgilíusi;
en slíkar hendingar tákna eigi hnignun í skáldskapn-
um, heldur tákna þær sjálfráða eða ósjálfráða hneig-
ingu til hljómfegurðar og hljóðfyllingar, þótt þetta nú
að síðustu bæri skáldskapinn ofurliði og yrði eintóm-
ur leikur, eins og síðar mun drepið á. Löngu fyrir
íslands byggingu var farið að kveða í hendingum
kristileg kvæði á latneska tungu, og öllum rímreglum
(prosodíu) sleppt; stundum komu og upp latnesk hexa-
metra í hendingum og eptir réttum rímreglum, en þó
þannig, að engu skáldi Latínumanna á gullöldinni
hefði dottið í hug að yrkja þau. Skáldskapurinn
sjálfur leiðir fram hendingarnar; en eigi menn endi-
lega að skoða allt sem eptirlíkingu, þá finnst mér eigi
vér þurfum að flýja til Kelta eða vesturþjóða. Sann-
arlega held eg að þeir klerkar, sem ortu rímaða
hymna á latnesku, hafi eigi tekið hendingarnar frá
keltneskum kvæðum.
Hendingar finnast af tilviljun í mjög gömlum
þulum, þar sem svo stendur á, að tvö nöfn geta rím-
ast, t. a. m. Körmt ok 0rmt, Góinn ok Móinn, Fili
Kili, Dori Ori, Skirfir Virvir, Skekkill Ekkill, Reifnir
Leifnir, Nefill Refill, Hyrvi Syrvi, Hrist ok Mist, Fenja
ok Menja o. s. frv., en þær koma og fyrir í enda
vísu-orða: ,Högni Hölvki, Haraldr Fölkvi (í Alsvinns-
málum, SE 98. AM 1,484; líklega um bardagann
á Væni á milli Aðils og Ála:
Áli Hrafni
til íss riðu