Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Qupperneq 65

201
Málreifr manat sœlu
menbrjótandi hljóta
(Oss kom breiðr í búðir
böggr af einu höggvi)
pá er (fleinmarar) fjóra
fullkátir vcr sátum
(nú á mógrennir minna
met sér) tego vetra.
Samkvæmt þessu verða breytingar hans á vís-
unni, eptirþvi sem hún erí handritunum og prentuð í
útgáfunni 1880:
i, Málreifr fyrir Mál er; 2, að sleppa orðinu enn
i fyrsta vísuorðinu; 3, fleinmarar f. fleymarar; 4, á f.
er í 6. vísuorðinu; 5, met f. mitt eða mett, og 6, „sér“
f. „sexu í 8. vísuorðinu.
Jeg játa það, að mjer virðist mjög varlega eiga
í það að fara, að breyta orðum í fornum skáldskap,
og setja beinlínis önnur orð í stað þeirra, sem í hand-
ritunum standa, ef nokkurrjett hugsun verður úrþeim
fengin. Hitt er auðvitað, að sjálfsagt er að laga, ef
eigi þarf annað að gjöra, en laga stafvillur eða röng
orð, eða að einhverju leyti óviðkunnanleg, ef sjá má,
hversu á skekkjunni stendur, og eins að velja þau
orðin úr hinum ýmsu handritum, sem bezt eiga við.
En ef tekin eru upp ný orð, sem ekkert í handritun-
um bendir á að geti hafa verið hin upphaflegu, verða
breytingarnar aldrei annað en getgátur, og enginn
getur sagt, að skáldið hafi að upphafi haft þau orð,
sem til er getið, hversu vel sem þau eiga við. Með
stórkostlegum getgátum eða nýjum orðum, sem eigi
verða leidd út úr orðmyndum handritanna, er því lítið
unnið að því, hversu vísur fornskálda hafi upphaflega
verið.
J>á er jeg skoða breytingartilgátur drs. Jóns
Tímarit hins íslenzka Bókmentafélags. III. 14