Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Síða 22

22
þau hafa þó töluverða þýðíngu. Nú er hjer aftur
svo undarlega raáli varið, — undarlega segi jeg, ef
kvæðin væru íslensk —, að það sem hægt er að tína
til af sjerstaklegu, það er n o r s k t (jafnendr
má fyrir mjer hverfa úr þeim hóp og það sem því
er líkt að óvissu), en það kemur ekkert, alls
ekkert fyrir sjerstaklega íslenskt, sem ekki geti líka
verið norskt. 0g þá rekur aftur að hinu sama —
blessuðum skýríngartilraununum.
BMO tilfærir móti mjer, að bæði eikja og eikju-
karfi komi fyrir í Sverriss., Olafss. helga (tveimur)
og í Snorra-Eddu (þulum) og segir: »Eftir þvi ættu
öll þessi rit að vera norsk!«, — sem þau vitanlega
eru ekki. En þessi ályktun, sem á að vera i mfn-
um anda, er með öllu raung. Að ísl. höfundar noti
norsk orð á norskum hlutum, þegar þeir eru að
segja frá þeim, er í sannleik ekki merkilegt, heldur
sjálfsagt; en það er sitt hvað og allt annað en
að hafa þesskonar orð í kvæðum, þar sem alls ekki
er verið að lýsa eða tala um sjerstaklega norska
viðburði. Þessu tvennu verður að stía í sundur, en
ekki rugla saman.
Annars eru þessir sannanastaðir BMO rajer
mjög kærkomnir; þeir sýna — einmitt í mínum anda
—, að orðin eru hvergi' höfð í isl. ritum um 1 s-
1 e n s k a r ferjur; ef svo hefði verið, hefðu þau get-
að orðið mjer bagaleg; nú vitna þau með mjer.1
Þau orð sem BMÓ tínir upp s. 37 osfrv. er al-
veg óþörf málaleinging. Það er svo sem auðvitað,
að þau eru líka norsk, þótt þau komi ekki fyrir í
1) Að eikja stendur í þulum hefur ekki meiri þýðíngu
en að þar stendur drómundur og galeið', öll þessi orð eru
tind saman úr eldra skáldskap.