Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Qupperneq 27

27
sem Rígr jarl eignaðist,* 1 tákna ekkert annað en
þau eldri norsku smákonúngadæmi, t. d. ríki Hálf-
dánar svarta. Að Haraldur sje látinn vera af goð-
um kominn er í samræmi við fornar ættartölusmíð-
ar, en að skáldið hleypur yfir alla Ynglínga eða
milliliðina stendur í sambandi við alla hugsun kvæð-
isins, sem er ein »sýmbólik« (eða táknun) frá upp-
hafi til enda. Það er því að eins þarfleysuhjal, sem
BMO kemur með um þetta mál bls. 73. Það var
sannlega eingin n i ð r u n í því að hefja sig upp
yfir alla sína forfeður, eins og Haraldur hárfagri
gerði og Konr ungr á eflaust að hafa gert. Þetta
er nóg til þess að sýna, að mín tilgátuskoðun sje
einginn t ó m u r hugarburður eða alveg t i 1 h æ f u-
1 a u s tilbúningur; hún hefur það til síns ágætis, að
hún skýrir tilorðníng kvæðisins og tildrög til þess,
sem annars eru harðla óskiljanleg. En jeg dreg
eingar dulir á það, að þetta er tilgátuskoðun, og
þraungva jeg henni ekki upp á neinn. Það sem
mjer er raest um vert er það, að kráku-vísurnar
eru alls ekki m ó t i þessari skoðun, eins og BMÓ
hefur álitið; en þarmeð er fallinn grundvöll-
urinn undir hans mótbárum móti mjer.
Ef hann vill halda sinni skoðun fram áleingdar,
verður hann að finna henni a n n a n og betri fót
að standa á.
Hvað H y n d 1 u 1 j ó ð snertir (77—8), hef jeg
álitið að þau væri norsk og frá 10. öld; ástæðan til
l) BMÓ segir (bls. 71): »Konr ungr rseður upphal’-
1 e g a ekki yíir meiru, en þeim 18 búum . . . og sjer hver
heilvita maður, að það getur ekki verið allur Noregur*..
Þetta sjer auðvitað hver heilvita maður; en það veit líka
hver maður, að Haraldur hárfagri rjeð upphaflega að-
eins s m á r í k i föður síns!