Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Qupperneq 82

82
það sje ort um 935. Að minni higgju er það frá
tímamótunum, þegar kristnin var að riðja sjer til
rúms á íslandi, ingra enn trúarboð Friðriks biskups
og Þorvalds viðförla, enn eldra enn sigur kristninn-
ar (árið 1000), og ort af kristnum manni.
Þá koma kvæðin, sem í'lJ. eignar Grænlending-
um með órjettu. Hann játar nú, að það sem hann
í Lit. hist. taldi einkennilegt firir þessi kvæði, klúr
brigslirði, harmatölur, samtöl og eintöl, komi alt fir-
ir í öðrum kvæðum, enn hann segir, að alt þetta
sje öðruvísi í þeim kvæðum, sem hann telur græn-
lensk, enn í hinum, svo að »engum(!) geti blandast.
hugur um andlegan skildleik þessara kvæða, sjer-
staklega i fullri mótsetningu við öll önnur Eddu-
kvæði«. Enn hanngerir enga grein firir, í hverjn
brigslirðin, harmatölurnar og samtölin og málaleng-
ingarnar o. s. frv. sjeu öðru vísi í þessum kvæðum
enn öðrum, og svo vantar að sína fram á, að þetta,
sem hann telur einkennilegt firir þessi kvæði, sje
sjerstaklega grænlenskt. Ef mjer þætti það ekki
dálítið drengjalegt, þá þirði jeg að »mana« minn heiðr-
aða mótstöðumann að sína þetta hvorttveggja. Hann
er nú fallinn frá þvi, að isarnir og jöklarnir í Sig-
urðarkviðu (»opt gengur hon innan \ ills of fylld \ ísa
ok jöJcla | aptan hverjan«) hljóti að vera grænlenskir
og játar, að þeir geti eins vel verið skaftfelskir eða
strenskir. Enn annars hef jeg ekki sannfærst af rök-
semdum FJ. um, að skíring hans á þessum stað sje
rjett. Mjer þykir það jafnólíklegt og fir, að nokkurt
skáld — hvort sem það var nú grænlenskt eða ís-
lenskt — hafi hugsað sjer jökla og ísbreiður í kring
(sjá rit hans: Studier over de nordiske gude- og heltesagos
oprindelse 455. bls.).