Eimreiðin - 01.01.1898, Blaðsíða 33

33
hjá, varð aðalniðurstaðan sú, að þar væru fleiri, er rjettu greptr-
uninni hjálparhönd, en fæðingunni. Þessir fjölbreyttu, ágætu hæfi-
leikar væru að sinni aðallega í þjónustu dauðans og eyðilegg-
ingarinnar.
Þegar þessi siglisýning var gengin urn garð, reis almenn orða-
deila meðal áhorfendanna. Urðu þau orðaskipti svo áköf, að um
langa hríð datt engum þær heimsóknir í hug, er enn voru í vænd-
um. En er það frjettist, að margir flotar, bæði stórir og smáir,
hefðu lagt í haf því nær samtímis, vaknaði forvitnin og hin með-
fædda veðjunarfýsn: Hver verður nú fremstur allra þessara flota?
Flestir veðjuðu, að það yrði enski flotinn, næstflestir að það yrði
hinn þýzki, nokkrir hinn hollenzki o. s. frv.
Þá frjettist það einhverju sinni snemma morguns, að nú hillti
undir flotá; enginn gat enn þá sjeð, hvaða floti það var. Svo þustu
menn undir eins ofan til strandar; áköfustu veðmálsgarparnir á
undan. Snjór hafði fallið um nóttina, en nú birti upp og var
kalt. Úti fyrir, einmitt þar sem sólin rauf síðustu snjóskýjabólstr-
ana, sást ljettur reykur, siglutoppar komu í ljós, og rjett á eptir
stórir skipsskrokkar; á eptir þeim kom heil löng runa, og lengst
úti önnur stór skip, sem boðuðu að fleiri kæmu á eptir. En í
tíbrá yfir öllum skipunum sáust skínandi segl og glæsilegir fánar.
Þar sigldu andarnir knerri sínum, stærri hverju skipi niðri í flot-
anum. Var það hollvættur flotans? Hver fór svo? Hvaða floti
var þetta?
Allir, sem veðjað höfðu, töpuðu. Flotinn var hvorki enskur
nje þýzkur; hann kom frá einhverri hinni minnstu þjóð gamla
heimsins; til forfeðra þeirrar þjóðar eiga elztu höfðingjaættir Evrópu
kyn sitt að rekja, og hið undurfagra land hennar er orðið að ævar-
andi heimssýningu, er ferðalangar streyma til ár út og ár inn. Það
var norski flotinn, sem kom, og það var skriður á honum.
Það var einhver festu- og myndarbragur á hverju skipi, svo
sem hefði hvert sitt ákveðna erindi. Ekki ein einasta skemmti-
skúta í öllum flotanum, Þau sigldu þráðbeint, án allra útúrdúra.
Að einu skipi undanteknu var heldur hvorki seglbúnaður nje skips-
skrokkar glæsilegir; en traustlegt var það allt og örugglegt. Hver
skúta var sem ríki útaf fyrir sig. Þau höfðu samflot, af því það
varð nú svo að vera, en hvort var með sínum hætti.
Það var orðið albjart áður en þau komust nær; loptið var
fremur andkalt. Nærri öll þessi skip voru bjartleit tilsýndar. Skips-
3