Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1898, Blaðsíða 8

Eimreiðin - 01.01.1898, Blaðsíða 8
góðum áhrifum í æsku, og síðan, þegar hann vitkast betur, hafa stöðugt gát á sjálfum sjer, ef hið illa í eðli hans á ekki að ná yfir- hönd, þá má nærri geta, hvernig munaðarleysinginn varð, sem eng- inn aumkvaðist yfir nje leiðbeindi, og sem auk þess sá þess daglega vott, að hann væri öðrum til leiðinda og þyngsla. Það var aðeins ein lifandi vera, sem hann kærði sig nokkuð um; það var fóstur- systir hans og jafnaldra, sem hjet Anna, dóttir bóndans í Dal. Hún var ljómandi falleg stúlka, með blá augu og kringluleitt, bjart og hreint andlit, og nettar og mjúkar hendur. Þau um- gengust hvort annað, og enginn fjekkst um það, og sízt af öllu kom Dalbóndanum til hugar, að hann Arni, sveitarómaginn, mundi dirfast að fella ástarhug til dóttur hans, — ríkustu og fallegustu stúlkunnar í firðinum. Árni gerði sjer heldur enga von um að fá hana, og reyndi með öllu rnóti að kæfa niður ást þá, er hann bar til hennar. En hann gat það ekki, og honum fannst lífið fara að verða óbærilegt. Svo reyndi hann að gleyrna hörmum sínurn í svölunarlind Bakkusar, og vínið, sem venjulega glæðir allt hið illa í eðli mannsins, hafði þau áhrif á hann, að hann varð svo illur og hamslaus, að enginn gat við hann ráðið. Svo leið timinn þangað til þau voru átján ára. Þá um sumarið í sláttar- byrjun vildi það til, að smalinn varð veikur. Anna bauðst til að sitja hjá ánum um daginn, svo vinnumenn föður hennar mættu vera við sláttinn. Hún fór. En þegar komið var fram yfir nón, sortnaði í lopti og laust á svartaþoku. »Árni, þú;« sagði gamli maðurinn — það var venja hans að segja »þú« þegar hann ávarpaði einhvern. »Farðu á móti henni Önnu og hjálpaðu henni heim með ærnar. Það er sennilegt að hún sitji hjá þeim upp’ á Fagrahjalla.« Árni ljet ekki segja sjer þetta tvisvar. Hann hefði farið, þó verið hefði svartnættis rnyrkur. Hann fór að leita að henni og fann hana loks skammt frá Fagrahjalla. Þar stóð hún uppgefin og ráðalaus yfir ánum. Þær vildu hvergi fara, vildu bara liggja og jórtra. Hann sendi hundana af stað, og gekk sjálfur svo rösklega að verki, að þær urðu að gera sjer að góðu að lötra af stað heim- leiðis. Þau Anna gengu hægt á eptir þeim, og bæði þögðu, þang- að til hann loks sagði: »Anna, þú ert uppgefin; viltu ekki lofa mjer að leiða þig? Hún svaraði engu en rjetti honum höndina, og svo hjeldu þau áfram. Hann var í vakandi draumi og rankaði fyrst við sjer, þegar hann í þokunni sá rofa fyrir bænum 1 Dal.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.