Eimreiðin - 01.01.1898, Blaðsíða 67

67
ber of mikinn keim af gömlum helgisögum; og verð jeg að telja þetta
miður heppilegt í kvæðum, sem fyrst og fremst eiga að vera biflíu-
myndir í ljóðum. Kristnir menn ættu ætíð að gæta þess vel, að blanda
ekki frásögum n. t. saman við slikar sagnir. -— f*á get jeg ómögulega
fellt mig við kvæðið: »Jesús í Getsemane«; hafi höf. misteldzt með
nokkurt af kvæðunum, þá er það þetta. Guðspjallamennirnir segja svo
frá, að Jesús hafi gengið með lærisveinum sínum, kveldið siðasta fyrir
andlát sitt, yfir Kedronslæk inn í Getsemanegarð; þetta var eptir inn-
setning heilagrar kveldmáltiðar og eptir að hann hafði flutt þeim hin
undurfögru, huggunaríku og friðarfullu kveðjuorð, er Jóhannes guðspjalla-
maður segir frá í 14., 15. og 16. kap. guðspjalls sins, og eptir að hann
hefir beðið hina dýrðlegu bæn fyrir 'lærisveinum sínum og þeim, er
mundu trúa á hann fyrir þeirra orð (Jóh. 17). En er hann er kominn
inn i garðinn, byrjar hið mikla og ákafa sálarstrið hans; sál hans er
hrygg allt til dauðans og sveitadroparnir falla sem blóð á jörðina. Prír
lærisveinarnir eiga að vaka með honurn, þeir þrir, er stóðu hjarta hans
næst, en þeir eru þá svo yfirkomnir af harmi, að þeir geta með engu
móti vakað, heldur sofna. Þetta er sálarfræðislega sjeð náttúrlegt. En
mun það sennilegt, að þá nú dreymi þýðingarmikla drauma, er þeir svo
fara að segja frelsaranum, hver eptir annan, þegar hann kemur til þeirra
og kvartar yfir því, að þeir geti eigi vakað með sjer? Eptir lýsingu
síra V. fer Pjetur jafnvel að skora á hann að vera kátan, því að enn
geti greiðzt úr öllu. Slíkt er eigi að eins sálarfræðislega ónáttúrlegt,
heldur kemur og mjög í bága við frásögu n. t. Hryggðin og kvíðinn,
já, sorg, sem nálgaðist örvæntingu, hafði gagntekið hjörtu þeirra, svo
að þessir draumar eiga næsta illa við. Pað er eins og þeir, eptir lýs-
ingu Biflíuljóðanna, alls eigi skilji, hvað hjer fer fram. Hjer hefði sann-
arlega farið betur á því, að höfundurinn hefði eingöngu tilfært orð guð-
spjallanna.
Stór galli finnst mjer það og á kvæðinu »Boðun Maríu«, að höf.
lengir samtal engilsins við Maríu mey. Nýja testamentið lætur efasemdir
Maríu þagna við þessi orð engilsins: »Heilagur andi mun koma yfir þig
og kraptur hins æðsta mun yfirskyggja þig« o. s. frv., þvi að guði sje
enginn hlutur ómáttugur. Með öðrum orðum: María beygir sig í trú
fyrir hinum guðlegu orðum, þótt hún skilji ekki, hvernig þetta sje mögu-
legt. Á þennan hátt veita mennirnir ávallt, eptir lýsingu ritningarinnar,
guðs opinberun móttöku. Pað er einmitt hið háleita og mikla við trúar-
betjur allra alda, að þær hlýða guði, þótt þær sjái ekki nje skilji. En
sira V. lætur engilinn halda alllanga ræðu fyrir Maríu, sem á að sann-
færa hana um, að það sje svo margt í heiminum, sem menn skilji eigi
i, og fyrir þvi sje boðskapurinn, sem hann hafi henni að flytja, alls eigi
ótrúlegri en svo margt annað. Höf. rýrir þannig trúarhlýðni Maríu, þótt
hann sjálfsagt hafi eigi ætlað sjer það. — Mjög lík hugsun kemur fram
i kvæðinu »Draumur Jósefs«. Höf. lætur engilinn eigi að eins flytja
Jósef skipun Drottins um að flýja með barnið til Egyptalands, heldur
lætur engilinn fara mörgum orðum um ýms af mikilmennum Israels-
þjóðar, er orðið hafi að flýja á hættunnar tíma; sjálfsagt til að sannfæra
skynsemi Jósefs; aptur þessi sama hugsun, næsta ólik frásögum biflíunnar,
5*