Eimreiðin - 01.05.1903, Blaðsíða 41

121
raddir, sem helzt vantar í, ef þeir geta með nokkru móti sungið
þær, þó að þeir eigi að réttu lagi annarstaðar heima. Hvílíkt
skaðræði það er fyrir hljóðin, hlýtur hver maður að sjá. I marg-
rödduðum söng er byrjað á að syngja texta. Pað er alveg öfugt
við það, sem reynslan sýnir að rétt er og gert er, þegar menn
læra söng eftir reglum listarinnar. Pá er byrjað á æfingum, ein-
stökum hljóðstöfum og samstöfum, og loks þegar festa er komin
á hljóðin, sams konar hljómblær á háum og djúpum tónum og að
öðru leyti allir stórgallar horfnir, þá fyrst er byrjað á lögum með
texta. Loks tekur þessi kensla tvo mikinn tíma frá öðru, setn er
margfalt gagnlegra og áður er á minst (nótnalestri), að það eitt
ætti að vera nóg til þess, að menn takmörkuðu hana að mun.
Ákjósanlegast væri ef til vill, að menn sleptu margrödduðum söng
í skólum, en mynduðu sérstök söngfélög, sem æfðu hann utan
skóla og kenslustunda undir umsjón söngkennarans. f’eim tíma,
sem fer í allan þann utanaðlærdóm, er nú tíðkast, mætti þá verja
til þess að leggja réttan grundvöll undir gagnlega söngfræðisþekk-
ingu og söngkunnáttu nemendanna. Par að auki gætu þessi félög
látið almenning njóta góðs af söng sínum og á þann hátt vakið
sönglíf, þar sem þeirra nyti við. Hver hefir orðið var við, að
»söngprófin«, sem haldin eru í skólum einu sinni eða aldrei á ári,
gerðu nokkurn skapaðan hlut í þá átt?
Pað er altítt, að menn koma sér hjá söngtímum, ef hægt er,
eða svo var það í lærða skólanum að minsta kosti. IJeir segjast
vera raddlausir, og þá er látið þar við sitja. Pað er auðvitað, að
menn hafa að upplagi misgóð og mismikil hljóð, en ljót hljóð og
lítil geta batnað og aukist með æfingu. Pað hafa ekki allir jafn-
góða reikningsgáfu, og þó reyna flestir sig á samlagningu og frá-
drætti; menn eru misnæmir á kverið, og gugna þó fæstir á boð-
orðunnm fyr en í fulla hnefana. I skólum á hver nemandi að
taka þátt í söng þangað til reynslan sýnir, að hann getur ekki
lært hann. Pað ætti að vera undantekningarlaus skylda.
Með tilliti til tónlistarinnar má sldfta mönnum í þrjá flokka:
I. tónskáld, 2. söngmenn og hljóðfæramenn, og 3. áheyrendur.
Pað er ekki öllum gefið að yrkja bögu, og ekki er stórum betra