Eimreiðin - 01.05.1903, Blaðsíða 77

157
---------J>ú ert þreyttur, vinur minn. Rís þú þá á fætur, og sjá:
Dagurinn er þegar runninn.
Og hann kemur ekki eins og »þjófur á nóttu«. — Hann
vex hægt og seint — eins og allir dagar vaxa hægt og seint.
Og upprás sólarinnar fáum við ekki að sjá — nema í hill-
ingum og draumi.
Lát þá ekki hugfallast, vinur minn. Pví sannarlega mun hún
koma hin fagra tíð —: í krafti þrárinnar eftir hinu sanna lífi og í
krafti þeirra mögulegleika, sem lagðir eru í mannssálina til að
fullnægja henni, kemur hin nýja tíð. —------
SIGURJÓN FRIÐJÓNSSON.
„Gunnarshólmi“.
Hvergi mun víðari útsjón yfir sveitir landsins en af Þríhyrn-
ingi; þar blasir við alt hið væna Suðurland, eins vítt og það breið-
ir faðminn viö suðrinu, frá Seljalandsmúla, þar sem fossinn stafar
niður »á hengiflugi undir jökulrótum« og alt þangað, sem Reykja-
nes hverfur yzt í hafið og himinblámann. Sá, sem hefði arnar-
augu, gæti séð menn ganga út og inn á bæjunum alt vestur að
Hellisheiði1, og víst eru það engar ýkjur, að brennumenn hafi úr
Flosadal forðum mátt sjá »allra manna ferðir um héraðit«.
Og þegar maður horfir á Markarfljótsaurana, sem teygja blá-
svarta malarfingur niður í graslendið og lykja um Gunnarshólma,
og á hafborðann blikandi fyrir Eyjasandi, þá kemur ósjálfrátt
fram í huga manns hið fræga kvæði; hendingarnar líða fram eins
og glampandi lognöldur, þrjár og þrjár og svolítið hlé á milli.
Pað er eitt til marks um, hvað afbragðs-góð eru náttúrukvæði
Jónasar, að þau þykja aldrei betri en þegar maður hefir fyrir
augum það hérað, sem hann yrkir um. Á eina röndina horfir
svo við, sem allar framfarir séu helzt vottur um mannlega heimsku;
og líkt er það að sínu leyti, að menn bera ekki fult skyn á feg-
urð þess, sem þeir sjá ekki blettina á, (en jafnvel sjálf sólin er
blettótt).
1 Fetta mun nú raunar vera ofætlun, jafnvel arnaraugum, og væri réttara að
segja: sá sem sæi hundrað rasta frá sér eins og Heimdallur.