Eimreiðin - 01.05.1903, Blaðsíða 80

i6o
voldugur ræningjahöfðingi, sem hann var hræddnr við, og varð því næsta forviða,
er hann nokkrum dögum seinna sá hann sem forseta neðri deildar á alþingi. En
þá var hann annan veg búinn en við Geysi — og »mikið er skraddarans pund«
segir hann.
UM STEINDYSJAR EINKUM Á ÍSLANDI (»Ueber Steinhaufen insbesondere
auf Island«) heíir prófessor B. Kahle r'.tað í »Zeitschrift d. Ver. f. Volksk. in Berlin«
(1902), einkum um það, hvernig sá siður sé til kominn, að hver sá, sem fer eða
ríður fram hjá þeim, eigi að kasta einum eða fleirum steinum í þær, einkum dysjar
yfir sjálfsmorðingjum eða glæpamönnum. Hann álítur að upprunalega hafi þetta
steinkast verið eins konar fórn til hins dauða af ótta við hann, til þess að hafa
hann góðan og verja sjálfan sig aðsókn frá hans hálfu, og styður þá skoðun með
mörgum dæmum og samanburði við líkar skoðanir hjá öðrum þjóðum. En seinna,
þegar hin upprunalega þýðing steinkastsins var fallin í gleymsku, hafi menn farið
að skoða það ýmist sem fyrirlitningar- eða virðingarmerki við hinn dauða. Að því
er aftur þann sið snertir, að hrúga slíkum dysjum upp yfir hina dauðu frá upphafi,
þá muni menn upprunalega hafa gert það í því skyni að halda þeim niðri með
þeim þunga, sem hvíldi á þeim, eða varna því, að þeir gengju aftur. Þó kveðst
hann ekki þekkja nema eitt einasta greinilegt dæmi þessa í þjóðtrúnni, og það sé
frá Afríku. En mundi þó ekki einmitt þessi hugsun koma fram í orðunum í Eyr-
byggju (k. 33): »dysjuðu þeir Þórólf þar ramliga«, þar sem talað er um greftrun
fórólfs bægifóts. Hvers vegna skyldi \era talað um að þeir hefðu dysjað hann
»ramliga«, ef ekki væri átt við, að það hefði verið gert til að hindra að hann
gengi aftur, til þess, að hann kæmist síður upp úr dysinni sökum hins mikla þunga,
sem á honum hvíldi. En það dugði nú samt ekki við Þórólf karlinn, þó ramliga
væri búið um dys hans.
UM BÚNADARHÆTTI ÍSLENDINGA AÐ FORNU (»Altislándische Wirt-
schaft«) hefir háskólakennari dr. Aug. Gebhardt ritað alllanga grein í »Beilage zur
Allegemeinen Zeitung« (nr. 256, 7. nóv. 1902), þar sem hann gefur yfirlit yfir það,
sem ritað hefir verið um þetta efni. en þó einknm skýrir frá innihaldinu í nýútkom-
inni bók eftir dr, E. Dagobert Schoenfeld um búskap íslendinga á söguöldinni
(»Der islándische Bauernhof und sein Betrieb zur Sagazeit nach den Quellen darge-
stellt«, Strassburg 1902). nefnir hann hvorki ritgerð'síra Þorkels Bjarnasonar
»um nokkra búnaðarhætti íslendinga í fornöld« í Tímariti bókmentafélagsins VI (1885),
né kaflann »Wirtschaft« (búnaðarhættir) í hinni nýju (2.) útgáfu af »Grundriss der
germanischen Philologie« (XII. Abschnitt), sem virðist þó hafa eins mikið eða meira
að innihalda um búnaðarhættina en þessi bók dr. Schoenfelds, eftir skýrslu dr.
Gebhardts um hana að dæma. Pví bókina sjálfa höfum vér ekki séð.
. V. G.
Leiðrétting’ar.
í^essar villur eru menn beðnir að leiðrétta í þessu hefti Eimreiðarinnar:
Á bls. 110 á nafn Porsteins Erlíngssonar að standa undir ritgerð hans um
Seyðisfjörð. — Undir myndinni á bls. 127 stendur Fjórðungsöldu, en á að vera
Fjórðungsalda.