Eimreiðin - 01.05.1903, Qupperneq 78

i58
Er þetta sagt til að skýra það, að ég vík einmitt að þeim
stöðum, sem miður eru fagrir á þessu skrautlega kvæði Jónasar.
Eað er að vísu góður skáldskapur þetta:
»Sá eg ei fyr svo fagran jarðar gróða«
o. s. frv., en sé litið til frásögunnar í Njálu, kemur þó í hug, að
jafnvel mestu snillingar bæta sig ekki á því »að gylla rauðagull
eða glita liljur« (to gild refined gold or paint the lily.« Shake-
speare).
Og mjög undarleg eru þessi orð í munni Gunnars:
»Hér vil ég una æfi minnar daga
alla, sem guð mér sendir.«
Jónas virðist alveg hafa gleymt því, að Gunnar á Hlíðarenda var
heiðingi.
Hér kemur nú einkum tvennt til greina.
Annað er það, að fyrir Jónasi mun hafa runnið of mjög sam-
an Island hið forna í heiðni og í kristni.
En hitt er þó fremur, að það liggur við, að Jónas tali þarna
í sínu eigin nafni, en ekki Gunnar, og lýtir það dálítið listaverkið.
En hvernig á því stendur, er auðskilið.
Pað, sem kemur honum til að yrkja þetta kvæði, er — auk
fegurðar náttúrunnar — ekki sízt það, að hann finnur ýmsan
skyldleika með sér og Gunnari: báðum fluttu forlögin útlegðar-
dóm, og báðum einmitt fyrir sakir atgjörvis þeirra, þó að því og
öllum atvikum væri allmjög sinn veg farið hjá hvorum.
HELGI PJETURSSON.
íslenzk hringsjá.
UM ÍSLENZKAR KONUR og hlutdeild þeirra í þjóðmenning og bókmentum
íslendinga (»Islands Frauen und ihr Antheil an der heimischen Cultur und Literatur«)
hélt dr. Hans Krticzka, barón v. Jaden, í desember 1901 alllangan fyrirlestur í
»Verein fiir erveiterte Frauenbildung« í Vínarborg, og er sá fyrirlestur prentaður í
Árbók félagsins fyrir árið 1900—1901 (XIII, bls. 53—61). í*ó flest meginatriðin
í fyrirlestri þessum séu tekin úr hinum ágætu bókum J. C. Poestions um ísland,
munu þau þó hafa verið flestum félagsmönnum hreinasta nýjung. En auk þess
kryddaði baróninn hka fyrirlesturinn með því að lesa upp nokkrar þýðingar á ís-
lenzkum kvæðum eftir Poestion. Af grein einni í Vínarblaðinu »Neue Freie Presse«
(15. des. 1901) má sjá, að áheyrendunum þótti mjög mikið varið í bæði fyrirlestur-
inn og kvæðin. En þó kastaði fyrst tólfunum, þegar hann að lokum sýndi þeim