Eimreiðin - 01.05.1904, Síða 20

IOO
Við fyrsta teyg, er menskorð af mjaðstaupinu drakk,
Tíðin gerist löng,
Pá lokuðust augun og hjartað hennar sprakk,
En sannlega sorgin er ströng.
ESKIVIÐUR HÁR! ?IG HRISTU í VINDBLÆ.
* (Rússneskt1).
Eskiviður hár! þig hristu í vindblæ,
Hrynja láttu smálauf eitt til jarðar,
Ofan beint í andlit minnar vinu.
Svo fór þetta sem ég hafði beðið:
Eskiviður hægt sig hristi’ í vindblæ,
Hrundi niður laufið það hið smáa
Ofan beint í andlit minnar vinu.
Pá með sama svefni brá .mín vina, —
Hvort um annars háls við lögðum arma,
Hvort á annars munn við þrýstum kossum,
Unz í austri birtist bjarminn sólar.
Ekki sá það móðir minnar vinu,
Minsta grand ei nokkur um það vissi,
Nema himinn alheiðríkur yfir
Og hin græna skóggrund, sem var undir.
FJÓLAN.
(Eftir Goethe).
Á foldar engi fjóla stóð
Og falst þar bljúg á kyrðar slóð;
Pað var hin vænsta fjóla;
Pá hjarðmey kom af hending rétt,
í hjarta kát, á fæti létt,
Um grund, um grund
Hún gekk og dátt við söng.
»Ó væri’ eg«, fjólan óskar sér
»Af allrar jarðar blóma-her
Nú fegurst bara í bili,
1 Eftir hinni dönsku þýðingu Thor Langes.