Eimreiðin - 01.01.1912, Qupperneq 9

9
En goðafræði forfeðra vorra, sem skráð er í Snorra-Eddu, lýsir
goðunum í aðra röndina alveg eins og mönnum, og sést á því,
að goðunum eru eigi eignaðir eiginleikar aðrir en þeir, sem mönn-
unum eru samgrónir. Goðin bera vopn, auka kyn sitt o. s. frv.
Óhætt er að fullyrða, að forfeður vorir hefðu eigi kosið sér þau
orð í munn, að meyjar þrjár væru við Urðarbrunn og sköpuðu
mönnunum aldur, nema af því, að þeir höfðu hitt bak við eyrað,
að konurnar jarðnesku skapa mönnunum í raun og veru gæfu og
ógæfu.
»En þeir menn, sem fyrir ósköpum verða, þá valda því illar
nornir.« ]?eir bæta því við. þar kemur aftur í ljós skoðun þeirra
á valdi konunnar, sem hún ber í höndum, til að skaða manninn,
þegar því er að skifta.
fessi hugmynd öll saman kemur fram í einni feiknamynd í
Njálu, þar sem sagt er frá Dörruði á Katanesi, föstudaginn sama,
sem Brjánsbardagi var háður. Svo er sagt, að Dörruður gekk út.
»Hann sá að menn riðu tólf saman til dyngju einnar og hurfu
þar allir. Hann gekk til dyngjunnar. Hann sá inn í glugg einn,
er á var, og sá, að þar vóru konur inni og höfðu færðan upp vef.
Mannshöfuð voru fyrir kljána, en þarmar úr mönnum fyrir viftu
og garn, sverð var fyrir skeið, en ör fyrir hræl.« þær kváðu
Darraðarljóð, sem er blóðugt bardagakvæði. »En þegar kvæðinu
var lokið, rifu þær sundur vefinn og hafði hver það, er hélt á.
Pá riðu þær i burt þaðan, sex í suður og sex í norður.«
»Vindum, vindum vef Darraðar« kváðu þessar konur og endur-
tóku þessi orð margsinnis. — Dörruður er sama sem bardaga-
maður, og Darraðarvefur vefur bardaga og blóðsúthellinga. —
Pær sögðust vinda þann vef, upp og ofan. Þær þóttust hafa vald
til þess og alla burði, að vinda styrjaldarvefinn. Brjánsbardagi
var og af völdum konu einnar, sem var svikanorn og flagð undir
fögru skinni. Pær hafa ef til vill átt við þá atburði, sem gerðust
þann dag. En vera má, að þær hafi og átt við hitt og haft það
bak við eyrað: að Darraðarvefur lífsins og tilverunnar er að miklu
leyti í höndum kvenkynsins; því að þræðirnir í Darraðarvef lífs-
ins eru örlagaþræðir mannanna.
Pað er eftirtektarvert, að ein Ásynjan: Iðunn kona Braga,
hafði til þess meðul og mátt, að yngja karlguðina. Hún átti
epli, sem guðirnir »bitu á« og vörðu sig þannig fyrir ellinni. Þetta
er enn þá eitt dæmi þess, hve fornmenn Norðurlanda skipuðu