Eimreiðin - 01.09.1914, Síða 10

voru orðin stakkaskifti á henni, og auðséð, að hún hafði tekið sér
fram með háttprýði, og klæðaburðurinn mjög snotur, og nú var hún orðin
miklu laglegri, og var hún þó orðin móðir þá.
Nú er ég komin langt frá aðalefninu, sem mér er títt. í’egar
ég kom yfrum aftur, var dansinn hættur, og flestir gestir farnir; og
komst nú ró á heimilið, eins og áður var, nema hvað margir komu
til að verzla. bæði við Richter og eins í landi, og virtist mér alt
þetta vestfirzka fólk líta út líkast þvi, sem það kæmi út úr hólum,
einkum hvað látbragð snerti; en klæðnaðurinn var fremur skrautlegur.
Ég verð að minnast dálítið á Steinbach, áður en ég skil við
Patreksfjörð. Hann var um sextugt, og hefi ég sjaldan séð mann létt-
ari á fæti; hann sagðist hafa hlaupið upp refi, þegar hann var ungur.
Hann var frámunalega hýbýlaprúður, eftir heimilisástæðum hans, og
ávalt hafði hann eitthvert spaugsyrði á vörunum, þegar hann kom inn.
Hann lét mig sitja til borðs á legubekknum hjá sér og kallaði mig
konuna sína, einungis til þess að láta aðra hlæja; og ekki skil ég,
hvernig þeir menn geta verið gerðir, sem ekki vilja gera slíkum manni
alt til hæfis.
Nú voru liðnir 11 dagar frá því ég kom, og burtfarartíminn
kominn. Spurðum við Matthildur þá Steinbach, hvað við ættum að
borga fyrir veruna; hann hló við, og sagðist vera viss um, að það
kostaði meira ánægjan af veru okkar, en maturinn, sem við hefðum
borðað. Og þegar ég kvaddi blessaðan karlinn, sýndist mér ekki betur
en að tárin hrytu úr augunum á honum. Síðan fórum við af stað og
gerðist ekkert sögulegt, unz við komum til Grundarfjarðar eftir 2
daga, og þá var ég komin heim. Enginn kom ofan í fjöruna, þegar
við komum í land, en fult var af fólki á víð og dreif um kampinn.
Föður minn hitti ég á kampinum, og hann bauð okkur inn; en móð-
ur mína hitti ég ekki fyr en í dyrunum, því hún hafði ekki komist til
að fara út fyrir önnum. Það hafði strandað þar frakknesk fiskiskúta,
og var verið að halda uppboð á henni þennan dag, og því var svo
agalegt og alt í uppnámi. í’að fyrsta, sem ég gerði, var að söðla einn
hestinn og fá mér sprett um kampinn, því ekki hafði ég komið á
bak hesti nema einu sinni í þessi 2 ár, sem ég var í Reykjavík. Dag-
inn eftir fór ég strax að hjálpa móður minni með húsverkin, enda
þurfti þess við, því gestirnir höfðu útatað mikið. Og fegin varð mamma
komu minni, því það var sá tími, sem mest var að gera, bæði á
vellinum og svo skepnuhirðingin. Tveir strandmennirnir 'nöfðu í tilbót
leigt hjá okkur uppi á loftinu ; annar þeirra var frakkneskur læknir.
Ferðasagan sjálf er nú á enda, en mig langar til að bæta við
fáeinum athugasemdum og senda þær með, hvað sem við þær verður
gert.
* *
*
f’ótt ekki væri nema 2 ár liðin, frá því ég fór til Reykjavíkur
og kom aftur heim, var þó komin töluverð breyting á liinaðarhætti
manna. Af því mér þykir það eftirtektavert, af hverju það stafaði, eða
orsökin til þess, þá langar mig til að skýra frá því nánar.