Dagblaðið Vísir - DV - 19.12.1987, Blaðsíða 34

34
LAUGARDAGUR 19. DESEMBER 1987.,
Jólasaga______________
Símon
smaladrengur
eftir Klöru Knutzen —Teikning eftir Fleur Brofos Asmussen

- Pabbi, getum við ekki líka
lesið jólaguðspjallið í kvöld?
- Viltu það, Tómas? spurði
pabbi hans.
- Já, það er svo gaman að
heyra um hirðana 1 haganum
og engilinn sem kom til
þeirra... og var ekki líka
drengur með þeim í hagan-
um? Var það ekki, mamma?
- Jú, það held ég... Reyndu
að borða meiri graut.
- Nei, ég er svo saddur!
svaraði Tómas og tók fyrir
munninn á sér. Mamma hafði
búið til fulla skál svo það var
nóg eftir í möndluhrísgijóna-
grautinn á aðfangadagskvöld.
Eftir að þvegið hafði verið
upp fengu börnin að vera um
hríð 1 stofunni en síðan áttu
þau að fara að hátta svo að
mamma og pabbi fengju frið
til þess að pakka inn jólagjöf-
um. Þegar yngsta barnið hafði
verið lagt í vögguna og
mamma kom aftur inn í stof-
una tók hún fram prjónana
sína og settist í uppáhalds-
stólinn sinn.
- Segðu okkur frá hirðinum
í haganum, mamma, sagði
Nína. Sex barnsaugu litu á
hana með eftirvæntingu.
- Já, ég bjóst við að þið
mynduð biðja mig um það,
sagði hún, rétti úr sér og gekk
að langa sófanum. Þar settist
hún og börnin þrjú við hlið
hennar. Drengirnir tveir,
Tómas og Jens, slógust um
að fá að sitja næst henni.
- Rólegir! Rólegir! Gætið
ykkar að detta ekki á gólfið.
Ég segi heldur enga sögu ef
það á að slást. Munið að sagt
var: Friður á jörðu með
mönnum...
Drengimir settust hljóðlátir
og litu á mömmu sína. - Já,
það er rétt. Það sögðu himn-
esku hersveitirnar eins og
stendur 1 Biblíunni, sagði
Nína hátíðlega. - Ég man líka
eftir því, mamma, sagði Jens.
- En hvað gerðist svo,
mamma?
- Byrjum þá á sögunni, eða
er það ekki? Mamma leit hlý-
lega á eftirvæntingarfull
börnin og fór svo að segja frá:
- Það var drengur sem hét
Símon. Og hann var tólf
ára...
- Alveg eins og ég, sagði
Tómas. - Uss! Jens rak oln-
bogann í hann. - ÞÖGN!
- Já, vinur minn. Hann var
jafngamall og þú, hélt
mamma áfram. - En þessi
drengur átti heima í Betlehem
fyrir næstum 2000 árum.
Hann var góður og hjálpfús
drengur... - Alveg eins og
ég, sagði Jens brosandi og ýtti
við Tómasi.
- Æ, hvað þú ert heimskur!
sagði Tómas. Það var greini-
legt að drengirnir áttu erfitt
með að vera stilltir og svo
sögðu þeir báðir í einu:
- Og hvað svo?
- Ég skal segja ykkur það
ef þið verðið stilltir, sagði
mamma. - Símon hjálpaði
mömmu sinni við að bera
brenni, gætti yngri systkin-
anna, sótti grænmeti á
markaðstorgið og fór í sendi-
ferðir fyrir nágrannana svo
hann hafði alltaf nóg að gera
þegar hann var ekki 1 skólan-
um.
- Fóru börn líka í skóla þá?
spurði Nína.
- Já, börnunum var þá
kennt það sem við nefnum nú
Gamla testamentið. Móðurafi
Símonar átti gistihús 1 Betle-
hem og mamma hans og pabbi
hjálpaðu honum við rekstur-
inn. Það var alltaf nóg að gera
því ferðamenn á leið til Jerús-
alem höfðu þar viðdvöl með
dýr sín. Og um þetta leyti var
mikið um ferðafólk því keis-
arinn hafði látið út frá sér
ganga boð um að skrásetja
skyldi alla heimsbyggðina.
Föðurafi og fóðuramma
Símonar voru því komin og
þau. bjuggu hjá foreldrum
hans. Þau tóku að sér verk
hans svo hann fékk að eiga
frí. Þegar hann var búinn að
ganga um borgina um hríð og
virða fyrir sér allt ferðafólkið
fékk hann allt í einu hug-
mynd.
- Mamma, sagði hann.
- Má ég ekki fara með hirð-
unum af því afi lítur eftir
börnunum?
Móðir hans leit á hann. Hún
vissi að hann hefði gott af til-
breytingu og hún gat ekki séð
að hann hefði neitt slæmt af
því að vera með hirðunum.
- Jú, svaraði hún. - En þá
verðurðu að fara með honum
frænda þínum.
- Já, já. Ég skal hlaupa til
hans og spyrja hann hvort ég
megi það ekki. Svo rauk hann
af stað.
Hann var lafmóður þegar
hann kom til Sílasar, föður-
bróður síns.
- Frændi, má ég ekki fara