Dagblaðið Vísir - DV - 27.08.1988, Blaðsíða 13

LÍi!M!í&kuR $/&£&§£ Wöl.J
i§r
Dillonfjölskyldan á íslandi í boði ÁTVR:
Eins furðulegt ævintýri
og hægt er að komast í
- segir lafði Jane Dillon sem léð hefur nafnið á nýtt gin
„Ég veit ekki hvað ég er oft búin
að segja við sjálfa mig: Þakka þér
fyrir Dennis,“ segir lafði Jane Dill-
on sem nú er stödd hér á landi með
börnum sínum í boði ÁTVR. Tilefn-
ið er að Áfengis- og tóbaksverslun-
in hefur vabð nafn ættarinnar á
nýtt gin sem kemur á markaðinn
hér senn hvað líður. ,,-Þetta er eig-
inlega eins furðulegt ævintýri og
hægt er að komast í,“ segir Jane.
Ævintýri Dillons
Að baki þessu býr saga sem er
fuU af tilviljunum og svo langsótt
að slíkt gerist annars aðeins í
skáldsögum. En Dillonmæðginin
eru stödd hér og líkja ferðalagi sínu
við ævintýri. Upphafið var að
Höskuldur Jónsson, forstjóri
ÁTVR, ræddi við Pál Líndal um
sögulegt nafn á gini. Þeim fannst
tilvalið að nota gamla ástarsögu og
kenna ginið við einn af nafntogaðri
elskhugum íslandssögunnar, Art-
hur Edmund Dennis Dillon.
Við Dillon þennan er Dillonshús
í Árbæjarsafni kennt. Jane skoðaði
húsið með börnum sínum í gær.
Dillon kom hingað til lands síðsum-
ars árið 1834 og ætlaði aö hafa vet-
ursetu í Reykjavík. Hér komst
hann í kynni við Siri Ottesen, eina
af glæsilegustu frúm bæjarins. Þau
áttu hér ástarævintýri sem hefur
orðið frægt í sögunni. Dillon byggði
hér hús fyrir ástkonu sína og hugð-
ist setjast hér að. Þau áttu dóttur
saman en yfirvöld landsins mein-
uðu þeim að eigast og Dillon fór
úr landi sumarið eftir.
Sextán ára lávarður
Þar með er kominn botn í sög-
una. Dennis Dillon var 16. lávarð-
urinn með því nafni en Henry
Benedict Charles Dillon, sonur
Jane Dillon, er sá 22. Hann er nú
16 ára gamall og hefur borið titilinn
frá því að hann var 11 ára. Hann
hefur síðustu daga fengið tækifæri
til að skoða sig um á sömu slóðum
og forfaðir hans gerði á árunum
1834 til 1835. Systir hans, Betrice,
er einnig með í för. Eignmaður
Jane, Dillon lávarður sá 21., er lát-
inn fyrir nokkrum árum.
Dillonættin var ein af ríkari ætt-
um Bretlandseyja. Hún átti nokkra
hreppa á írlandi og sveitasetrið
Ditchley í Oxfordskíri á Englandi.
Á fyrri hluta þessarar aldar lenti
ættin í erfiðleikum eins og svo
margar breskar aðalsættir og varð
að selja eigur sínar. Sveitasetrið er
nú ráðstefnuhöll og hefur verið það
frá því á stríðsárunum síðari þegar
Churchill notaði það til að halda
leynifundi með bandamönnum sín-
um.
Óvænt uppákoma
Núna býr Dillonfjölskyldan í
Lundúnum og berst ekki á að hætti
aðalsmanna. Af eignum ættarinnar
er ekkert eftir annað en nokkur
málverk og skjöl. Þar á meðal eru
bréf sem Dennis Dillon skrifaði
heim veturinn sem hann dvaldi í
Reykjavík. Jane segist aldrei hafa
skoðað þessi bréf fyrr en í ár þegar
beiðni um að nota nafniö kom frá
ÁTVR. Hún hafði þá einnig sam-
band við tengdamóöur sína sem
býr á Spáni og hún þekkti þessa
sögu.
Dillonfjölskyldan á gangi I höfuðborginni. Þau eru Beatrice, Jane Dillon og Henry Benedict Charles Dillon lávarður. DV-mynd KAE
Jane Dillon hefur verið hér meö
börnum sínum í viku og skoðað
landið. Þau fóru norður til Akur-
eyrar sem þau segja að sé „einstak-
lega fallegur staður." Frá Akureyri
ferðuðust þau um Norðurland og
skoöuöu m.a. hveri í Mývatnssveit,
náttúruundur sem þau höfðu aldr-
ei séö áður. Dennis Dillon kynntist
líka hverum á sínum tíma og sauð
egg í Geysi.
Stórkostlegt sólsetur
Á suðurleið tóku þau sér bíla-
leigubíl. Þau urðu fyrir því óhappi
að brjóta lykilinn á Brú í Hrúta-
firði og töfðust við það fram á
kvöld. „Það var eiginlega lán í ó-
láni,“ segir Jane, „því það sem eftir
var leiðarinnar gátum við fylgst
með stórkostlegasta sólarlagi sem
við höfum séð.“
Henry DOlon er mikill áhuga-
maður um ljósmyndun og segist
nú eiga margar myndir af sólsetri
í Borgarfirði. Hann hefur þegar
hafið nám í ljósmyndun og ætlar
að leggja þá grein fyrir sig. Hann
ber aðalsmennskuna ekki utan á
sér og segist lítinn áhuga hafa á
titlinum þótt hann sakaði ekki. Til
dæmis væri' hann nú á íslandi
vegna nafnsins.
Þau mæðgin hafa aldrei komiö til
íslands áður og urðu að _viður-
kenna að landið væri allt öðruvísi
en þau hefðu ímyndað sér. Reykja-
vík kom þeim að vísu ekki á óvart
því borgin er ekki svo ólík öðrum
borgum en þegar komið var. út á
land tók ný veröld við. „Við getum
vel gert okkur í hugarlund hvernig
landið hefur verið þegar Dennis
kom hér,“ segir Jane.
„Nú er mannshöndin aö vísu bú-
in að bréyta mörgu en mikiö af
landinu er líka ósnert. Það hljóta
að hafa verið viöbrigði fyrir hann
að koma hingað og setjast að í smá-
þorpi eins og mér skilst að Reykja-
vík hafi verið þá. En við getum
þakkað Dennis fyrir að hafa óaf-
vitandi leitt okkur í þetta ævin-
týri.“
Gin á íslandi
Ævintýrið byrjaði hjá þeim þegar
íslenska sendiráðið í Lundúnum
hafði sambandi við þau snemma á
þessu ári og falaðist eftir nafni ætt-
arinnar og skjaldarmerki á gih sem
eitthvert fyrirtæki uppi á íslandi
ætlaði að fara að framleiða. Jane
segist í fyrstu hafa orðið undrandi
en sá samt ekkert því til fyrirstöðu
að verða viö þessari bón.
Strangt tiltekið á ættin hvorki
nafnið né merkið því það var
breska krúnan sem leyföi fyrsta
Dilloninum að nota hvort tveggja.
Formlega á því krúnan bæði nafn
og merki. Innan samveldisins má
ekki framselja þennan rétt en ekk-
ert er sagt við því þótt það sé notaö
utan þess.
Jane Dillon er húsgagnahönnuð-
ur aö atvinnu. Hún hefur hannað
stóla fyrir fyrirtæki á Spáni. Þaðan
eru þeir fluttir til Bandaríkjanna
undir nafni ættarinnar þannig að
fjölskyldan er ekki allsóvön því að
sjá nafn sitt á söluvarningi. Jane
segist þó síst hafa átt von á að nafn-
ið ætti eftir að prýða ginflöskur á
íslandi.
-GK