Dagblaðið Vísir - DV - 27.08.1988, Page 25

LAUGARDAGUR 27. ÁGÚST 1988.
25
Sælt veri fólkið... Nick Cave,
breskur tónlistarmaður sem
eitt sinn kom hingað til lands,
er lentur í klandri við bresk
lög. Vinurinn var sumsé gó-
maður eigi alls fyrir löngu
með heróin í fórum sínum en
slikt er vitanlega alveg bann-
að í Bretaveldi. Á Cave yfir
höfði sér fangelsisdóm og
drjúga sekt að auki... IVIick
Jones, fyrrum liðsmaður
Clash og núverandi aðaldrif-
fjöður Big Audio Dynamite,
var iagður inn á gjörgæslu-
deild sjúkrahúss i London fyr-
ir nokkru með slæma lungna-
bólgu. Ástand Jones var afar
slæmt þegar hann kom á
sjúkrahúsið og fyrstu dagana
var hann meira og minna
meðvitundarlaus. Siðastþeg-
ar fréttist var liðan hans þó
að skána...
Phil Collins sendi fyrir nokkr-
um dögum frá sér fyrstu smá-
skífuna í langan tíma. Þar er
að finna nýja útgáfu Coliins
á gamla Mindbenders-laginu
Groovie Kind of Love...
Maxie Priest, sem hyggst
heimsækja okkur innan
skamms, er þessa dagana að
skemmta Japönum... Dead
or Alive er ekki dauð úr öllum
æðum. Eftir rúmlega árs dvala
sendi hljómsveitin frá sér nýja
smáskifu í byrjun vikunnar.
Þar má heyra iagið Tum Aro-
und and Count to Ten... Va-
nessa Paradise hin franska,
sem náði miklum vinsældum
fyrr i sumar með lagið Joe
Le Taxi, reynir nú að viðhalda
vinsældunum með nýju lagi,
Marlin and John... Sir Bob
Geldof og kona hans, Paula,
eiga von á öðru bami sínu.
Fyrir eiga þau dótturina Fifi
Trixibelle... Julianne Spring-
steen, eiginkona Bruce, getur
séð fram á náðuga daga eftir
skilnaðinnvíð rokkarann þvi
$á hluti auðæfa hans sem hún
fær myndi vafalaust duga til
að framfleyta heilu þorpi af
íslenskum láglaunamönnum
næstu áratugina... Status
Quo, sem komið hefur nokkr-
um islenskum bændum á von-
arvöl eftir tónleikana i Reið-
höllinni, ætlar að gefa út
gamla lagið sitt, Rockin AII
Over the World, enn eina ferð-
ina og að þessu sinni i góð-
gerðaskyni fyrir Sport Aid '88
og af þvi tilefni verður nafni
lagsins breytt i Running All
Overthe World.. .farinn...
-SþS-
Sálin hans Jóns míns - Syngjandi sveittir
Vantar sálina
íslensk plötuútgáfa að sumarlagi
er sífellt að þynnast og minnka að
gæðum. Yfirleitt eru þetta plötur sem
ætlað er að styðja við bakið á yfir-.
reið viðkomandi hljómsveita um fé-
lagsheimili landsins. Innihaldiö er
léttmeti af einfóldustu gerð; svo-
nefndir sumarsmellir sem allir eiga
að sjálfsögðu að komast í efstu sæti
vinsældalistanna.
Sálin hans Jóns míns er ein þessara
hljómsveita sem gert hefur út á ofan-
greindan markað og náð býsna góð-
um árangri að mér skilst. Og auðvit-
að verður að gefa út plötu og ein-
hverra hluta vegna er hún í fullri
lengd, sem fátítt er um þessar sveita-
ballaplötur. Innihaldið gefur þó ekki
til kynna að ástæða hafi verið til að
þenja það upp í LP plötu; helmingur
plötunnar er erlendir slagarar teknir
upp á Hótel Akranesi og í Bíókjallar-
anum. En það má svosum segja að
þetta sé sýnishorn af þvi sem vænt-
anlegir ballgestir mega búast við og
því kannski ekki vert að vera að
hnýta i þetta þó um augljósa upp-
fyllingu sé að ræöa.
Öll þessi erlendu lög eru það sem
kallað er soul-tónlist en það er ein-
mitt sú tónlistarstefna sem hljóm-
sveitin ku hafa að leiðarljósi eins og
reyndar nafn hennar gefur til kynna.
Fyrri hlið plötunnar er hið eigin-
lega efni hennar; þrjú frumsamin lög
eftir liðsmenn sálarinnar plús eitt
gamalt lag sem hljómsveitin Grafík
flutti og gerði vinsælt á sínum tíma.
Þá var lagið dúndur rokklag sem það
er enn því ekki verður það að soul-
lagi þó einhverjum blásurum sé bætt
inn í. Blásararnir eru reyndar að
þvælast í öllum þessum fiórum lög-
um, með misjöfnum árangri og oft
hefðu þeir betur mátt eiga frí.
Frumsömdu lögin þrjú eru eftir þá
Guðmund Jónsson gítarleikara, Jón
Ólafsson hljómborðsleikara og Rafn
Jónsson trommuleikara og á hver
sitt lag. Lag Guðmundar, Á tjá og
tundri, hefur náð miklum vinsæld-
um enda þrælgott lag og ber reyndar
af öðrum lögum á plötunni. Hefði
ekki veitt af að hafa átt eða tvö lög
í viðbót í sama klassa á plötunni til
að ná henni upp úr meðalmenns-
kunni.
-SþS-
Steve Forbert - Streets of This Town
Ánægjuleg endurkoma
Það liggur við að maður hafi verið
búinn að gleyma tilveru Steve For-
berts þegar nýja platan hans, Streets.
of This Town, kom út fyrir stuttu.
Það var því með mikilli ánægju og
tilhlökkun aö Streets of Fire var sett
á fóninn. Og kappinn olli ekki von-
brigðum frekar en fyrir átta árum
þegar Jackrabbit Slim vakti aðdáun
og hrifningu hjá öllum þeim sem á
hana hlýddu.
Átta ár eru langur tími í hinum
nýjungagjarna heimi popptónlistar-
innar og margir kappar, sem geröu
það gott fyrir átta árum, heyra fortíð-
inni til og munu ekki heyrast fram-
ar. En þegar í hlut á slíkur snilhngur
með lag og ljóö sem Steve Forbert
þá eru átta ár aðeins langur biðtími
sem skilar sér svo í safaríkri rokk-
tónlist, ljóðum um einmana persónu,
sem ekki ekki finnur sig, og umfram
allt tregablandinni rödd Forberts
sem, ef eitthvað er, býr yfir meiri
dýpt en áður var.
Streets of This Town inniheldur tíu
lög sem öll eru eftir Forbert. Nokkuð
sterk heildarmynd er yfir lögunum -
léttrokk þar sem bæði má kenna
áhrif frá suðurríkjatónlist og svo
sveitatónlist. Eiginlega er eini galli
plötunnar sá aö hún byrjar of vel.
Fyrstu fiögur lögin, Running on
Love, Don’t Tell Me (I-Know), I
Blinked Once og Mexico, eru öll al-
deilis frábær þótt I Blinked Once sé
þessa dagana í sérstöku uppáhaldi
hjá undirrituðum.
Sjálfsagt hefði tilbreyting í næstu
lögum gert plötuna meira spennandi
en því miður kemur nokkur ládeyða
og Steve Forbert nær sér ekki al-
mennilega á strik fyrr en í síðasta
laginu, Search Your Heart, rólegu og
fallegu lagi sem segir allt sem hann
þarf að segja.
Textarnir eru ekki beint bjartsýnin
uppmáluð. Rótleysi einstaklingsins
er uppistaðan. Bernskan er könnuð
og er fortíðin oft meginþemað. .
Þótt ýmsa smágalla sé hægt að finna
á Streets of This Town er heildin sterk
- tórdist sem þeir er hafa hrifist af
Steve Forbert verða ekki óánægðir
með þótt samanburður við fyrri tvær
plöturséfyrirhendi. -HK

The Del Lords - Based on a True Story
Rokk, rokk, rokk
Óskaplega er gaman að fá undir
nálina plötur sem maður býst ekki
við neinu sérstöku af en reynast svo
bráðskemmtilegar. Þannig var því
varið með Based on a True Story. Jú,
jú, það hafði frést að Del-Lords væri
þokkalegasta rokkhljómsveit sem
vegnaði vel á vinsældalistum út-
varpsstöðva bandarískra framhalds-
skóla. Þótt það sé ágætt að ná hátt á
Usta þar (Sykurmolarnir eru t.a.m. í
öðru sæti er þetta er skrifað) á Del-
Lords miklu meira skilið.
Tónlist þessa bandaríska kvartetts
er rokk án allra forskeyta. Hljóð-
færaskipanin er tveir gítarar, bassi
og trommur. Hljómborö koma ein-
ungis við sögu í tveimur lögum og
eru þá sparlega notuð. Fleiri auka-
hljóðfæraleikarar eru á plötunni
Based on a True Story. En þeir eru
í algjörum aukahlutverkum. Upp-
tökustjórinn er Neil Geraldo aðalgít-
arleikari í hljómsveit Pat Benatar (og
reyndar eiginmaður hennar). Mér
segir svo hugur að hann hafi sett sitt
mark á útsetningar.
En faglegar útsetningar eru ekki
nóg ef efniviðurinn er slakur. Tónlist
Del-Lords er mestmegnis einfalt og
hressilegt popp í rokkuppfærslu sem
gæti notið sín með hvaða söngvara
sem er eins og til dæmis lög Elvis
Costellos Þegar ég lít yfir nöfn lag-
anna tíu á plötunni Based on a True
Story koma Judas Kiss, Cheyenne
og A Lover’s Preyer strax upp í hug-
ann. Svo sem engin meistaraverk en
frísklég lög og ágætlega flutt.
Þeir sem hafa gaman af hreinu og
ómenguðu rokki ættu ekki að láta
nýjustu plötu Del-Lords fram hjá sér
fara. Hvers vegna hefur þessi hljóm-
sveit eiginlega ekki náð lengra en
raun ber vitni?
-ÁT.
Judas Priest - Ram It down:
Prestamir fara á kostum
Prestarnir eru síður en
svo með hempuna á hælun-
um ef marka má þessa nýj-
ustu plötu þeirra. Hempan
er þétt reyrð að hálsi og
Halford og herprestar hans
fara á kostum eftir brokk-
gengan feril síðustu ára.
Við yfirreið á þessari plötu
er þó ekki laust við að kenni
ýmissa gamalla grasa. Hér
og þar má heyra lagabúta
frá fyrri plötum sveitarinn-
ar, meistaralega dulbúna
reyndar, og í einu tilviki er
reyndar farið allt aftur til
ársins 1977 (upphaf lagsins
Blood Red Skies). Þessi
kokkteill heppnast þó í alla
staði þrumuvel og punktur-
inn yfir i-ið er meistaraleg
útsetning á gamla Chuck
Berry-slagaranum, Johnny
B. Goode. Þar er á ferðinni
eitthvert magnaðasta báru-
járnseyrnakonfekt síðustu
ára og söngur Halfords með
ólíkindum.
Ram It down er í alla staði
hefðbundin plata frá Judas
Priest, a.m.k. eins og sveitin
var fram til 1985. Því er ég
fullviss um að gamMr aðdá-
endur (þeir hinir sömu og
yfirgáfu söfnuðinn við út-
komu Turbo) hópast undir
hempufaldinn á ný. Þetta er
bárujám í besta flokki.
Bestu lög: Heavy Metal,
Come and Get It, Blood Red
Skies og Johnny B. Goode.