Þjóðviljinn - 24.12.1949, Blaðsíða 3

Jólin 1949 ..... ÞJÓÐVILJINN ................ ~~ : 3
þreifar áfergjulega um brjóst henni, lokar augunum, sýgur
og kingir. Hún horfir á það þögul og brosir ósjálfrátt. Smám
saman finnur hún mjólkina þverra og góma barnsins verSa
nærgöngulli; en áður en liún gefur því vinstra brjóstið
stendur hún upp og velur sér betra sæti á rimanum, þar sem
hún getur hallaS sér upp aS þúfu og látiS þreytuna líSa
úr bakinu.
Svona væna mín, segir hún um leiS og hún stingur hinni
geirvörtunni upp í dóttur sína. Kannski þú náir einhverju
þarna.
Síðan strýkur hún dökkt háriS frá vanga sér og horfir
yfir brokmýrina í miðaftanskyrrSinni, horfir á drenginn sem
tifar um tjarnarbakkann, og á álftirnar sem synda á tjörn-
inni meS hvelfingu yfir sér og undir. Sólskinsstraumur
brýzt fram úr lómjúkum skýjum yfir SjöskóaheiSi og íell-
ur snöggvast á þurrlendisrimann, þar' sem hún situr. ÞaS
er eins og himinninn yfir landinu vilji blessa telpuna henn-
ar meSan hún er aS sjúga. Hundurinn Snati vappar kring-
um mæðgurnar, rekur trýnið í loft upp, hnusar íbyggilega,
reisir eyrun og hringar skottiS eins og honum sé ekki alls-
kotar rótt. Bóndinn strýkur keldumor af ljánum og fer
áð biýna.'Hanri brýnir óþarflega lengi, reynir eggina hvað
■eftir annað á nögl sér og skyrpir á blaðið. Þegar honum
þykir loks fullbrýnt'' reiSir hann ekki orfið að nýju, heldur
styðst við það hugsi, fitlar viS svartan skegghýjung á kjálk-
um og höku, spýtir um tönn og starir ýmist á rauðleita keld-
una fyrir framan sig eða út í bláiiln. Hann hefur ekki starað
þárinig lengi þcgar sonur hans hættir að raka og geíur hon-
um gætur um stund, en íleygir síðan frá ser hríÍHnni og
hleypur við fót niður á tjarnarbakkann. Hann hoppar yfir
keldur og vingsar handleggjunurri. léttilega eins og hann
ha.fi sloppið úr prísund. u
2.
Þorstcinn GuSmannsson, sjö ára hnubbur, skolliærður,
kringluleitur, rjóSur í vöngutn og freknóttur á nefi, er í
dularfullum rannsóknarleiSangfi, þar sem áin rennur úr
tjorninni. Hann horfir eindregið niður fyrir fætur sér og
bærir varirnar í sífellu, en þegar hann verður þess áskynja
að hann er ekki lengur eihn, luekkur hanii við, lítur upp
undrandi og segir
Ég hélt þú værir að raka öjöggi!
Nei, ég er hættur, svarar bróðir hans glaðklakkalega og
blæs við. I’g raka ekki meira í dag. Það er engin ljá. Pabbi
er farinn að glápa.
Þorsteini verSur litið upp í mýrina, þar sem móSir hans
situr á rimanum og faðir hans styðst við orfið. Hann sting-
ur upp í sig vísifingri og tannar nöglina.
i Hvað er mamma að gera?
Hún er að gefa Laugu að sjúga, svarar bróðir hans.
Er pabbi búinn að glápa lengi? ,
Nei, hann cr að byrja; hanri hefur ekkert glápt í dkg.
'Ætli hann sjái eitthvað Bjöggi?
Sjái <eitthvað! endurtekur bróðir hans og hristir höfuðiS.
(dvað ætti hann aS sjá? Hann er bara aS glápa eins og í gær!
Þorsteinn heldur áfram að tanna nöglina og horfir enn
á foreldra sína í brokmýrinni. Það færist íhygli í svip hans,
brýnnar hnyklast lítið eitt yfir skærum blákembdum aug-
unum, hann segist hafa veitt því eftittekt í sumar, að
mamma verði ævinlega döpur í bragSi þegar pabbi fari áS
glápa viS orfið. í fyrradag hafði hún til dæmis veriS óvenju
fálát og viSutan, svo að hann liafSi tvívegis orðiS aS minna
hana á aS gefa Snata ruður í dallinn. Og í gærkvöldi hafSi
hún andvarpað hvað eftir annað meðan hún var að mjólka
kýrnar.
En bróðir hans virðist þess ófús að ræSa frekar háttalag
föður þeirra. Hann þegir við, fær sér gras að tyggja, lítur
snöggvast á álftirnar á tjörninni, síðan upp í himininn, loks
á fjallið. AS því búnu fleygir hann hálftuggðu grasinu
og slær út í aðra sálma.
HvaS varstu að gera Steini?
Drengurinn hættir aS tanna nöglina og horfir á leirugar
tærnar á sér eins og hann vilji bera undir þær spurninguna.
Hann hafði ekki verið að gera neitt sérstakt; hann hafði bára
verið að leika sér. Ég hélt kannski ég fyndi mýrisnípuunga,
tautar hann, ég fann einn í fyrra.
Úttalegur bjálfi geturðu verið, þú veizt líklega aS þeir eru
löngu orðnir fleygir! scgir bróðir hans. Þú varst búinn að
lofa að tína handa mér álftarfjaðrir!
Ég lofaði því aldrei, anzar drengurinn og horfir gaum-
gæfilega á tærnar á sér, en bætir því við eftir nokkra um-
hugsun að hann geymi tvær fjaSrir milli þúfna hjá ánni, —
bú mátt eiga þá stærri, ef þú vilt.
Fórstu yfir á varptangann?
Nei, þangað hafði hann ekki farið; hann hafði ætlað að
vaða yfir ána, en lent í sandbleytu og snúið við.
Björgvin lítur upp í brokmýrina einsi og hann vilji ganga
úr skugga um hvorcöllu sé óhætt. Hánn er kominn á tíunBa
ár: frelsi bans er ékki lengur óskorað. þroskinn hefur smám
saman verið að hneppa hann í viðjar daglegra anna og
skyldustarfa. En uppi í brokmýrinni er allt með kyrrum
kjörum, faðir þeirra Styðst viS orfið og virðir fyrir sér fjar-
lægðir himins og jarðar, móðir þeirra situr á. rimanum með
barnið í fangi sér. Hann þarf varla að óttaSt að honum vefði
skipað aS halda áfram að raka í kvöld. Og í rauninni er hann
ekki að svíkjast um, þaS er engin ljá til að flekka, mamma
tekur sennilega orfiS sitt og fer áS slá, þegar hún er búin áð
gefa Laugu aS sjúga. ,