Þjóðviljinn - 24.12.1949, Qupperneq 47

Jólin 1949 1 ' T r ÞJÓÐVILJINN
Engu sosum, anzar telpan vandræðaíega og skotrar aug-
unum ýmist á nóann eða álftarfjaðrir bræðranna. Hann afi
spáir ótíð, bætir hún við. M
Jæja, segir konan, spáir hann ótíð gaanli maðurinn.
Já langri, muldrar telpan og reynir að bora tánum í gras-
svörðinn. Hann segist hafa vætusting í mjöðminni og rok
í spjaldhryggnum.
Hvaða vandræðij segir konan og tekur barnið aftur í
fang sér. Farið [:>ið nú að sækja kýrnar drengir mínir. Þær
eru líklega suður á Kálfaflöt.
Eftir andartaksþögn heldur hún áfram: Langar þig til
að eiga þessar fjáðrir Sigga mín?
Telpan roðnar, sýgur upp í nefið og verður enn fælnari
á Svip, eins og hún hafi verið staoin að óknyttum. Neðri-
vörin slapir.
Þið ættuð að gefa henni Siggu fjaðrirnar ykkar, segir
konan, þið getið tínt aðrar seinna.
En þegar drengirnit rétta lienni fjaðrirnar verður hún
Svo óstyrk og klaufsk að hún glutrar nóanum úr höndum
sér. Og þegar hún hefur tekið hann upp aftur og ætlar að
fara að þakka þeim fyrir sig, þá eru þeir lagðir af stað að
sækja kýrnar.
Komdu væna mín, segir konan og' gengur að dyrunum,
hver veit nema ég eigi einhversstaðar kandísmola handa þér.
Ég átti að flýta mér, muldrar telpan og eltir hana niður-
lút. Pabbi sagði ég mætti ekki slóra.
Þér er samt óhætt að kojna inn snöggvast, segir konan,
ég skal ekki tefja þig lengi.
En þegar Sigríður Andrésdóttir hefur fengið þétta í
nóann og flatbrauð og kandismola í nesti, sýnir hún ekki
á sér fararsnið, heldur tvístígur góða stund fyrir framan
konuna, rjóð í vöngum og undirlcit, eins og henni sé eitt-
hvað að vanbúnaði.
Ég var ekki búin að skila öllu, segir hún loks í hálfum
hljóðum. Mamma treysti þér til að heimsækja okkur á
morgun, ef þú gætir. Hún sagðist þurfa að tala við þig
einslega.
Er hún lasin? spyr konan.
Telpan skimar ódjarflega kringum sig, eins og hún sé
hrædd um að einhvcr standi á hleri. Eg veit það ekki, segir
hún og kingir munnvatni. Nei, hún er víst ekkert lasin.
Eg skal reyna að skreppa til hennar á morgun, ef við
verðum ekki í heyi, segir konan.
Hún treysti þér til að minnast ekki á þetta við hann
pabba, hvíslar telpan og liorfir niður fyrir fætur sér. Ég
hélt hún hefði farið hingað [ dag, en hún var þá einsömul
úti í fjósi. Hún var að gráta.
Hver? spyr konan. Hún mamma þín?
Já, svarar telpan. Það var allt honum Móra að kcnna.
starfsbróður sinn úr marmara á íþróttavellinum í Róm.
Hann hleypti öllu í bál hundskrattinn.
Konan horfir á hana þögul drykklangá stund, eins og
hún vilji ráða atburði dagsins af svip hennar, gljúpum og
feimnislcgum. Síðan varpar hún öndinni og strýkur hárið
frá vanga sér.
Skilaðu kveðju til hennar mömmu þinnar Sigga mín,
segir hún. Ég skal reyna að skreppa til hennar á morgun