Þjóðviljinn - 24.12.1949, Blaðsíða 51

Jólin 1949
ÞJÓÐVILJINN
51
„Satt cr það“ segir gráa kisa „mjúkur er hann og hlýr.“
„ÞaS er leitt þín vegna“ segir svarta kisa, ,-,og leitt að
segja það, að í nótt mun cg fjarlægja heyið og þú munt
hljóta harða jörð fyrir heybing."
„Vitleysan í þér,“ segir gráa kisa. „Hér fcr vel um
mig.“
„Láttu sem þú sofir,“ sagði svarta kisa og Kringaði sig
enn meir í hcyinu og graa kisa var eins og lopavafningur
þar scm hún lá.
. Nú komu andlit barnanna út í gluggann. „Nci sko,
,þarna er svarta kisa og grá kisa hjá“, sagði Lalli, en Katrín
sagði „góða nótt“ og kjsurnar önx.uðu ekki, heltlur létu
þær scm þær svæfu. Eftir góða stund opnaði gráa kisa
annað augað og mjálmaði. „Nú lepja þeir rjómann heima“.
„Hann var hvort sciii var súr“, mjálmaði svarta kisa.
„Hann var ekki súr“ sagði hin.
„Annað s;Vgðirðu í gærkvölcli“ sagði suitla.
„Sagði og sagði. Eg sagði til si sona að hann væri súr
til þess ég fengi að sofa á hcybing cins og kisukóngurinn“.
„Hmjá hmjá hmjá,“ nú hlo svarta kisa og gleymdi að
láta sem hún svæfi cn það hcyrði enginn inni í liúsinu
kattarhláturin fyrir hávaðanum í útvarpinu.
„Hmjá hmjá og heybing færðu ekki nema til óttu. Þá
tek cg heyið í poka og skoppa með það heim í kisuríkið
og þaðan ætla ég aldrei að fara og heybingurinn á ekki aftur-
kvæmt.“
,,Það eru víst; til önnur hey en þetta eina“ mjálmaði
hin kisan. Nú vildi hún fá að sofa og njóta velgjunnar.
Sei sei, haldiði ekki að nóttin líði fram og óttan komi.
Þá rís svarta kisa á fætur og lætur ekki rneira sem hún sofi.
Rís á fætur, setur heyið í poka og bindur á bak sér. Þáð
var gífurlegur heybingur á litla bakinu llcnnar, en hún
skoppaði lcttilcga með hann og hvarf í nóttina, en gráa
kisa lá eftir á sverðinum.
Um morguninn þegar bornin litu út var ekkert á tún-
inu, hvorki svarta kisa, gráa kisa né heybingur. Svarta
kisa sást aldrei framár, en grá kisa sást snuðra um léngi
fram eftir hausti og allt þar til snjóa tók. Þá hvárf hún
líka og hefur ekki sést síðan.
„Hvað ætli hafi orðið af heyiriu" spurði mamma barn-
anna. „Og ég sem ætlaði að gefa honum Þórði gamla
það handa hestinunr sínUhi.“
,,Það hcfur bara einhver komið og stolið því og svörtu
kisu um nóttina“, sagði Lalli. „Það kemur kannske aftur
næsta haust.“
Þegar þau litu inn í næsta garð þar scm aldrei yjr kött-
ur, lá grár köttur í hálfrökkrinu á litlum heybing, sárn
þar var. Þarna lá gráa kisa allar nætur þar til heyið var tek-
ið og vetrardag nokkurn hvarf hún og vissi enginn maður
hvað um hana hafði orðið.
En svarta ltisa hljóp sem lcið liggur eftir göngunum
sem liggja frá mannhcimum heim í kisuland. Hún var
svo ær af heimþrá að pokinn þyngdi hana ekki neitt fyrr
en hún kom að mótum ganganna og kisulands. í göng-
ununi mættu henni allskonar erfiðleikar, sem bara mæta
einum, en tveir geta sigrazt á. Grjótið varð glóandi, sem
kisa gekk á, fram úr veggjunum komu krumlur, scm
reyndu að ná henni inn í hellinn sinn, stórar útilegu
kisur, scm voru orðnar viltar opnuðu gin sín í skurðum
og síkjum, en kisa sinriti því engu, hún var heimfús og
gleymdi þessari óttalegu vá. Mýs þutu milli steinanna,
en þær voru bara sjónhverfing stóru kattanna til þess að
villa svörtu kisu af braut sinni. Þó fór svo að lokum að hey-
pokinn tók að þyngjast og kisa var orðin pasturslítil þegat
að dyrum kisulands kom og hún krafsaði í þær. Stígvélaði
kötturinn gætir þar dyra. Hann lcit út um gægiglcrið og sá
bara stóran poka og hugs>\ði með sér: ,þarna er scnding til
okkar'. I forvitni sinni opnaði hann hliðið, þá notaði kisa
tækifærið og skauzt inn meö posa.
„Nú ert það þú sem rckin varst út með gráu kisu um
daginn“ sagöi stígvélaði kötturinn og ætlaði að sparka til
kisu með scígvélinu, en sparkið fór í pokann„ sem sentist
langar leiðir inn í kisulandið nieð kisu undir. „Eg var
I