Þjóðviljinn - 24.12.1949, Blaðsíða 20

wr<W- •.»
Þ JÓÐVIL JINN
/ói;'n 1949
2Ó
mig á túlípanacngin í Hollandi, segir konan. Svo fcr hún
einriig mörgum orðum um aðra dásemd þessa staðar, fjöllin,
skúginn, kyrrðina, þetta vinalega þorp, og spyr: Þykir yður
ckki falfegt hér? Hann segir jú við því.
Ég hefi ferðazt um þvera og endilanga álfuna. Við fór-
um saman, maðurinn minn sálugi og ég, segir konan. Fáir
staðir hafa veitt mér aðra eins hvíld og ánægju sem þessi
norðlsgi bær og þetta dvalarheimili hér. Og þó hefi ég ekki
hvílt mig. Eg hefi skrifað heila bók, síðan ég kom hingað,
heila bók á tæpum mánuði.
Þér skrifið? spyr pilturinn og dettur í hug geðveiki.
Já. Eg skrifa. Og hvergi er eins gott að skrifa og hér. Það
er ég búin að uppgötva. Að hugsa sér, að ég skuli aldrei hafa
fundjð þennari stað áður, enda þótt hann sé í mínu eigin
landi. Ég hefi ferðazt til annarra landa og leitað langt yfir
skammt að fallegum og sögyríkum stöðum eins og málari
leitar að fyrirmyndum. Eg hefi fundið marga fagra staði, en
engan eins og þennan hér.
Hann lítur á konuna meðan hún talar. En þegar hún lítur
'á hann, hvarflar hann undan, og það er ekki laust við að
hánri verði reikull í spori. Líklega er hann ekki orðinn nógu
ihress eftir leguna til þcss að ganga á ójöfnum vegi.
Hvað skrifið þér? spyr hann svo.
Hún skrifar sögur, langar sögur og stuttar sögur um fólk
upp og ofan, og segist alltaf hafa nóg að skrifa um og alltaf
'geta selt. Hún talar lengi og mikið. Hún ber stundum ótt á,
en stundum þegir hún, kannske í miðri setningu, eins og
hún sé að vekja athygli hlustandans á því sem hún er að
segja. Húri botnar frásögn sína með lágværum, nokkuð al-
varlegum orðum, jafnvel þótt hún tali um eitthvað, sem ekki
er alvarlegt, heldur skemmtilegt. Og hún getur átt það til að
hættji allt í einu að brosa, þegar hún hefur komið honum til
að brosa, jafnvel hlæja. Hann fylgist mætavel með öllu því,
^em hún segir, ekki af tómri kurteisi, heldur vegna þess að
honum finnst gaman að þessari konu, málrómi hennar og
orðalagi, hreyfingum hennar og hvernig hún klæðir sig eins
og.stelpa. Þó ber hún greinileg merki aldurs síns, virðulegar
. höfriðhreyfingar, og ljósan skegghýjung á efrivör.
T Þér eruð námsmaður, vænti ég? spyr hún. Og útlend-
ingur. Hversu interressant!
Arinað kvöld hittir hann skáldkonuna í veröndinni. Þau
'eru (vö eiri, og hún heilsar að fyrra bragði.
Hvernig er það, vorum við ekki orðin dús? spyr hún.
' Pílturinn er vandræðalegur, en hún réttir honum hönd-
ina, og þau eru dús. Hún hefur nokkuð mjúka hönd, en
Þönd hans er mýkri. Þessi kona gæti yerið móðir hans.
Leiðist þér ekki að vera svona fangt frá ættingjum þinum?
spyr hún beint. jó
Nei, anzar pilturinn og sezt í hornstól þegar hún tekur
sér sæti á bekk við arininn. Leiðist — þér? ;.
Hún lokar augunum og teygir hendurnar að arninum,
enda þótt þar sé engin glóð og kvöldsólargeislarnir leiki um
gólfið og enginn vetur kominn. Hún stynur, ekki án værcL
ar, og segir nei. Hvernig á manni svosem að geta leiðzt á
svona yndislegum stað. Yndislegt umhverfi, næði til að
vinna, -— allt sem maður þarf.
En fólkið? spyr pilturinn og lækkar róiriinn.
Fólkið, ég veit ekki, anzar konan og opnar augun og nýr
hendurnar. Hún brosir í arinöskuna og segist elska íólkið.
Hvað gerir til, þótt fólkið sé veikt?------Sjúkrahús er
ágætur staður fyrir skáld. Við erum öll veik. Og þetta er
ágætt fólk.
Pilturinn flettir myndablöðum, sömu myndablöðunum
og hann fletti á spítalanum. En mér er reyndar farið að leið-
ast, segir hann.
Konan horfir á hann, án þess hann líti upp. Hann lítur á
blaðið. Hún sér fölt andlitið yfir hvítri opnunni, en sólin
litar þetta rautt, og enginn er nærri. Svo þér leiðist góði
minn, segir liún, og málrómur hennar verður óvenju mildur;
hún talar lágt. Já, það er ekki gaman að því, ef manni fer að
leiðast á annað borð, — maður má ekki hugsa um það.
Nei, kannske ekki, segir hann. Ég er nú líka bráðum far-
inn héðan sem betur fer. Mér er batnað.
Hún stendur upp, en hann heldur áfram að líta niður í
blaðið. Hún gengur hægt framhjá honum og staðnæmist við
gluggann. Þar stendur hún lengi kyrr og horfir út, án þess
orð fari á milli hennar og piltsins í stólnum. Þegar hún snýr
sér aftur við, les hann enn í blaðinu. Hann er að fá andlit
fullorðins manns.
3.
Nokkrum dögurn síðar. Það er um nónbil, og þau hafa
lagt á brattann árla morguns með matkörfu og sjónauka. Nú
nema þau staðar, og hún bandar hendinni út frá sér og leiðir
athygli piltsins að þvi sem birtist þeirii hér ofanvert við skóg-
beltið. Hér er það sem hún nefnir nöfn ótal fjalltinda, hvcrt
nafnið eftir annað, því hún virðist kunna skil á hverjum
hnjúk, hverri skriðu, og pilturinn horfir meira á hana sjálfa
en það sem hún bendir á. Og hann tckur eftir því hvað
vangamynd hennar er ung cftir fjallgönguna, munnsvipur
hennar ferskur og nasavængirnir viðkvæmir fyrir svalanum;
og hann hefur aldrei fyrr grunað að fertug ekkja gæti líkzt
svo mjög ungri stúlku. Honum finnst gaman að henni, þeg-
ar hún talar um fjöllin á móðurmáli sínu, sem ekki er móður-
mál hans, og hann svarar henni til málamynda á sömu