Þjóðviljinn - 24.12.1949, Blaðsíða 25

Jólm 1949
ÞJÓÐVILJINN
■25
hafði Hallgrímur Jónasson kvéðið, að einhvcrju gefnu til-
efni, en hann er eins og flestir vita annar vinsælasti fararstjóri
Ferðafélags íslands. Eitthvað kvað hann fleira til Einars, se'm
ég hef gleymt. Þessu reiddist Sigurður Þórarinsson, skekkti
rauðu skotthúfuna ofurlítið meir, skakkskaut augunum aft-
ur í bílion og sendi skutnum eftirfarandi:
Er það mjög til ósóma
að afturbekkjarskáldið
hnoðar leir um höfðingja,
en hunzar okkur smælingja.
Hallgrímur brosti við, en þagði. Hófu stafnbúar nú fer-
skeytluskothríð mikla, er skutverjum þótti illt undir að búa
en fengu ekki að gert, því enn þagði Hallgrímur og brosti.
Hugðust stafnbúar láta kné fylgja kviði og slöngvuðu enn
aftur í:
Árum skella ótt og títt
Einar bæði og Siggi. /
Mér finnst það vera skratt-i skítt
að skuturinn eftir liggi.
þeir sem kunnu á kvæðum skil
kundar framí sátu, j
IJ en andagiftina aftan til
• ýmsir litils mátu.
w~
Síkkaði nú allmjög brúnin á skutverjum — en Hall-
grímur þagði sem fyrr og brosti af skjlningi lífsreynds
manns. Augu allra aftur í beindust þó að lionum, þar áttu
þeir allt sitt traust í þessum bardaga, en cnginn lagði honum
lið, utan einn:
Laugar, ösku og loftsins þyt
lærðir mæla og greina,
en —■■ að vega eigið vit
ættu þeir sízt að reyna.
En þetta sagði hann svo aumkunarlega lágt að aldrei heyrð-
ist fram í, enda var sigurgleði stafnbúanna svo barnsleg og
heið að kalt hjarta þurfti til að vanpa á hana nokkrum
skugga. En þegar dreissugheit þeirra stafnbúa yfir volæði
okkar skutverja keyrðu úr hófi fram særðunr við, með tárin í
augunum, Hallgrím til að senda fram í:
Þó að eitthvað út af bæri
{i skal kvíða draug né húmi,
— bara ef ég vissi að værí
| valinn maður í hverju rúmi.
Dró nú ófriðarbliku á loft í stafninum, en skutvefjár
biðu skjálfandi þeirrar gerningahríðar er yfir þá myndi dynja
— en þá staðnæmdist bíllinn skyndilega: við vorum hjá
beinakcrlingunni á Bláfellshálsi og hver um annan þveran
þusti til dyra. Utsýnin inn yfir Kjöl forðaði okkur skutverj-
um frá yfirvoíandi gereyðingarstríði þeirra stafnverja.
Þjáningar dagsins á morgun
í friðsemd og vinsemd ókum við niður að Hvítá. Þar
fengum við skipun um að fara út úr bílunum og ganga yfir
brúna. Var þetta túlkað sem öryggisráðstöfun, en grunur
minn cr sá að þetta hafi vcrið lævíst hrckkjabragð, því ekki
vorum við fyrr komnir út en umhverfis okkur tók skyndi-
lega að suða: við vorum orðnir vesæl tilraunadýr Sörens.
Samt hertum við upp hugann og reyndum að ganga sem
virðulegast yfir brúna — hver gat sagt nema hann sýndi
þetta útlcndingum sem dæmi um það hvernig Islendingar
færu að því að ganga?!
Og svo var farið heim að Hvítárnesi. Bak við þcssa út-
skornu burst, undir þessu vallgróna þaki hefur nrargt ævin-
týrið gerzt, — og þegar sólskinið flóir um iðgræna vellina,
blátt vat;rið og hvítan jökulinn er yndislegt að vcra til, eih-
mitt hér. Og jafnvel þótt haustrigningin grett og gfá gangi
yfir landið og lemji rúðurnar, þá cr einnig gott að vera hér —
einkum ef Skagfjörð á afmæli!
Meðan flestir deila um það, hvort það sé heldur í rúminu
Irægra megin við dvrnar, eða vinstra megin við dyrnar, sem
hún vitjar manns í einrúmi á næturnar, hvítklædda konan,
gengur Sigurður Þórarinsson með skóflu sína upp fyrir rúst-
irnar af gamla ,,bænum“(?) og byrjar að grafa. Jóhannes
Áskclsson er kominn til liðs við hann. Eftir nokkra stund
hcyrist ánægjuhljóð í Sigurði þar sem hann krýpur á grafar-
bakkanum og gcrir gælur við öskukornin í lófa sér. Svona
er að vcra doktor í öskulagafræði. Þegar venjulcgir menn sjá
aðeins hrjúfa ösku les Sigurður Þórarinsson þar sögu liðihna
alda. Svo kemur hann dýrgripunum fyrir í föggum sínum,
mokar ofan í holuna og færir grassvörðinn í sarnt lag aft-
ur með umhyggju elskandi sonar. Ferðafélagarnir í hús-
inu hafa nú lokið við að ræða um drauga og önnur spakleg
mál. Aftur er haldið af stað. Þegar kenrur norður móts við
Rjúpnafcllið snarbcygir Guðmundur Jónasson út'af vcginum
til hægri. Hvað er nú að manninum?! Hann nemur ekki
staðar fyrr en við Blöndu. Þar tekur hann á rás meðfram