Þjóðviljinn - 24.12.1949, Side 21

Jélin 1949
ÞJÓÐVIL JINN
21
M*
Tadjikar, ibúar sovétlýðvcldisins Tadjikistan í Mið-Asiu, cru
skrautgjörn þjóð, cins og sjá má af veggtcppinu, scm hangir
i þcssari skólaslofu á samyrkjubúinu Vorosjiloff nálægt
Leninabad.
't* :
fr ■ , ; ..
.tungu og heldur áfram aS virSa hana fyrir sér. Hann er
þréyttur. ÞaS er svo langt síðan hann hefur gengiS upp í
móti. En á uppleiSinni hefur hann ekki fundiS nijög til
þreytunnar, heldur kemur stingurinn fyrst nú, lcggur [avert
yfir mjóhrygginn, og þaS er eins og hafi stríkkaS til muna á
öllum liSböndum. Þcssu tckst honum J)ó aS gleyma fyrir
orSum hennar, scm leiSir sjónir hans nt í fjarskann. Hcr er
skóglendiS mestmegnis fyrir ncSan |)au. Og langt í burtu
til norSurs cr cins og móti fvrir sjónum. En hvar endar slétt-
an og byrjar sjórinn, cSa hvar tekur himinninn viS, þar sem
allt rennur t fjarlægt mistur og land og sjór og himinn verS-
ur ckki aSgreint? Líttu til norSurs, segir liún, og hann lítur
til norSurs og kveSur já viS því sem hún segir um fjarlægS-
ina, óendanleikann. Ut í hafsauga, heyrist honum hún segja.
Því meiri fjarlægS, þeim mun meiri samruni þcss alls, sem
annars cr hægt aS sjá. Og allt rennur í eitt, og ekkert er
öSru framar. Þú virSist ekkert vera móS, segir hátit},. þej|at
hún hefur spurt, hvort sjúklingurinn sé ekki aðframkomintj.
Hún hlær og strýkur háriS frá enninu og heldur hendinni
viS hnakkann, og ennið sést allt, skrýtilega hátt enni méð
langri þverhrukku og þó svo ungt í svalanum. Hann reynir
að gera lítið úr áreynslunní, hann segist .ekki vera þrcyttur,
alls ekki. Ég er orSinn stálhraustur, ég hefi áldrei hraustari
veriS. Hún spyr, hvort hann vilji fara lengra upp á við. Vilt
þú? spyr hann. Ekkert frekár, segir hún. Og í sömu andrá
halda þau niður á við, og eru von bráðar komin að rótum
trjánna. Og þá eru fjöllin gífurhá ofanvert og að baki þeim,
en framundan jötunvaxin tré, sem skyggja á sléttuna og
sjóinn, bráðum á himinninn líka. I skóginum er rökkúr.
Heldurðu það sé synd að dreyma um þennan skóg? spyr
hún. ••
Hvers vegna ætti það að vera synd? svarar hann.
Eða þennan fagra læk, sem seytlar hér gegnum skóginn
á leið sinni ofan af fjöllunum til þess að verða áð fljóti niðri á
sléttunni og mynnast að lokum við hafið? spyr hún.
Þá er líka allt synd, ef það er synd að láta sig dreyma svo
fagra hluti, segir hann. '
Láta sig dreyma? spyr hún. Hvað meinarðu méð þvf,
vinur minn?
Hann lítur á konuna. Ég meina ekki neitt, segir hánn.
Hún sér í augu hans í rökkrinu, svo drúpir hún höfði,
brosir og segir lágt og kærulaust: Þú hefur kannske ekki íes-
ið hvað Freud skrifar um það, þegar mann dreymir vatn og
skóg? . •, •
ÞaS hefi ég að vísu, anzar.pilturinn. .!.;..•%
Konan lítur á hann, ekki án eftirvæntingar.
Mig hefur sjálfan dreymt fagurt landslag éins.og þétta,
já oft óg mörgúm sinnum, og ekki lagt neina, djúpa hiérk-
ingu í það. Hinsvcgar má vera, að draummýndir tákni ekki
það sama hjá mönnum og konum. Hvað segir Frcud um
það?
Pilturinn brosir niður fyrir fætur sér, forðast að líta til
konunnar og roðnar; en það sést ekki hvað hann roðnar,.þ\’í
það er dimmt. Og konan flýtir sér að segja: Hjá konum?
Mig hcfur svosem ckki dreymt þannig draum, ég rneinti
það ekki beinlínis þannig.
En ég segi, að þó svd væri, gæti ég enganveginn sett það
í samband við neitt ljótt, ítrckar hann. Og konan horfir til
hans og kýs að þcgja, því henni finnst hann þegar fullorð-
inn. Og sjálf er hún kornung, hefur kannske aldrei verið
ung fyrr en nú, aldrei jafn fjarri því að vera snert. Ég við-
urkenni ekki að neitt sé synd, segir hann.