Þjóðviljinn - 24.12.1949, Qupperneq 35

Þ JÓÐVIL JINN
Jólin 1949
léið blóðroðnaði hann upp í hársrætur. Því að þetta var ekki
Stjáni hans, sem hljóp upp stigann og tók tvær tröppur
í skrefi, þetta var hann Stjáni systursonur hans.
Blessaðui drengurinn roðnaði ennþá meira. Svona föður-
legur tónn liafði honum aldrei fyrr verið valinn í þingsöl-
Unum. Þetta óvænta ávarp örvaði hjartaslögin, sem vom þó
áður í örara lagi af hlaupunum. Hann snarnam staðar
frammi fyrir þeSsum þingmanni, sem hann vissi reyndar að
vár. móðurbróðír hans, þóttþví væri ekki mikið haldið á lofti,
hvorki heima hjá honum né í hans eigin vitund.
—Hvar býr hún mamma þín? spurði þingmaðurinn.
Drengurinn stóð um stund orðlaus, eins og hann væri að
velta því fyrir sér hvað það eiginlega væri, sem búið gæti
undir svona spurningu á þessum viðsjártímum. En svo
svaraði hann í bunu, eins hann væri að þylja utan að lærða
lexíu: Framnesveg 16, þakhæð, gengið inn bakdyramegin.
— Svo rauk hann upp næsta stiga, eins og honum lægi lífið
á að komast hjá frekari yfrrheyrslum.
Þetta var reglulega skcmmtilegur drengur og efnilegur.
Svona var það nú, að þótt hann væri einn þessara þúsunda,
sém verið var að vígja til lífsins á götunum í Reykjavík, þá
var éins og af honum legði andblæ frá sveitinni heima.
Jóni fanrist hann ekki vera eins einmana og honum hafði
alltaf fundizt hann vera, þegar hann var í Reykjavík. Hvílík
mistök að vera éinmana hér í Reykjavík, þar sem hún Jóna
systir hans og börnin hennar áttu heima.
Það var allur beygur úr Jóni alþingismanni í Koti, þegar
hann gekk vestur fúngötuna. Hann hafði aldrci fundið það
fyrr, hve mikinn frið og öryggi lagði frá hinum háu turnum
katólsku kirkjunnar, og lítill drengur á tveim hækjum lck
sér fyrir framan sjúkrahúsið til hinnar handar sem tákn
hinnar ódauðlegu lífshamingju, sem ekkert fær grandað.
Og hér stendur svo Jón Kristjánsson alþingismaður í Koti
frammi fyrir og neðanvert við dyr Jónu systur sinnar. Þarna
stóð hann skorðaður með olnboga úti í þiljum til beggja
handa og komst ekki lengra, Efsta trappan lá fast að panel-
þili, og fyrir framan andlitið á Jóni var lárétt rifa í þetta
þil og tvær lóðréttar og skikkanleg hurðarbreidd á milli, og
það yddi á hjararskrúfur beggja megin rifunnar til bægri.
Elér var ekkert hurðarhandfang, skráargat á sínum stað, en
því miður enginn lykill í því gati. Jón kvaddi dyra, ekki
með léttu hnúadangli að bæjarhætti, heldur með þrem þung-
um hnefahöggum að ramíslenzkum sveitasið, fann sam-
stundis, að hann hafði gert sig sckan um meiri liáttar mis-
tök, en það varð ckki aftur tekið, því að samstundis tók húsið
GæsastúJka á samvinnubúi'í Sovétríkjunum.
að vaggast af háttbundnu fótataki, scm staðnæmdist við
hurðina, og dyrnar voru opnaðar.
— Kondu sæl, Jóna, sagði' alþingismaðurinn og rétti
systur sinni höndina. Eiginlega hefði hann átt að heilsa
henni mcð kossi, cn aðstaðan var óhæg til þcirra hluta, þap
skorti á tvö fet, að hann stæði hcnni jafnfætis, og harin