Þjóðviljinn - 24.12.1949, Blaðsíða 23

ÞJÓÐVILJI'NN
23
lánjm
Fyrsta bilferSin um
- EYFIRÐINGAVEG
Eftir Jón Bjarnason
■ Nokkru fýfir kl. 7 fljpmtudagsmorguninn 8. sept. 1949
lögðu nokkrir merin leið sína inn í portið bak við Mennta-
skóláhn-ög staðriarm'dúst við þrjá bíla er þar biðu. Þetta var
líndarlegur hópur, klæddur peysum, vindjökkum, pokabux-
um, skíðabuxum, reiðbuxum og samfestingum; berandi
bákpoka, sjópoka, olíukápur, kíkira, myndavélar, stafi og
olíubrúsa. Maður klæddur peysu og vinnufötum, mikill á
velli og í porti beiridi burðarmönnunum að vörubílnum og
stjórnaði sem herforingi vxri. Þetta var Einar Magnússon
menntaskólakennari, fararstjórinn í ferðalagi því sem nú var
að hefjast. 1 þessum 29 manna hópi voru fulltrúar flestra
stétta, allt frá Dagsbrúnarmanni til sérfræðings í taugasjúk-
dómum, en jarðfræðingar voru þó miklu fjölmennastir; leiðin
skyldi liggja um sjaldfarnar slóðir, allmikill hluti hennar
aldrci verið farinn í bíl, eða frá Kili um Eyfirðingaveg austur
með Hofsjökli norðanverðum, og síðan Vatnabjallaveg til
Eyjafjarðar. Fyrstu hugrnyndina að ferðinni mun Ingimar
Ingimarsson bílstjóri hafa átt óg Guðmundur Jónasson þeg-
ar talið fært að leggja út í þetta ævintýri sem önnur og þriðji
bílstjórinn í þessu fyrirtæki var Egill Kristgeirsson. Til liðs
við sig fengu þeir svo Einar Magnússon menntaskólakenn-
ara.
Og það er varla hægt að segja, að nokkuð hafi gerzt fram
yfir það. Eftir þetta töluðust þau ekki við, og þess vegna
verður ekki skrifuð lengri saga um þau bæði. — Hins vegar
mætti í framhaldi Segja tvær sögur, sögu piltsins annarsvegar
og sögu koriunnár hinsvegar, mjög óskyldar sögur, því ó-
skyldari sem lengur leið frá því pilturinn kvaddi skógivaxna
fjalllendið og sléttuna og hélt til annars lands, þangað sem
hánn átti heima, þegar hann var barn.)
Súft'.] (Septeœber 1948).
Alifaf skuðu vera einhverjar sorgir
Þegar allir pokar og pinklar voru örugglega bandaðir balc
við grindur vörubíl'sins bljómaði atlöguskipun fararstjórans
og bílarnir runnu af stað. Á næsta götuhorni stóð bár maður
og herðabreiður og beindi móti okkur blaupi einu miklu, en
mannfall varð þó ekkert því þetta var bara Sören Sörensson
með kvikmyndavélina. Ekki liöfðum við langt farið þegar
fararstjórinn sagði: „Þá er það næst í ,,ríkið“. Ekki má
gleyma brennivíninu bans Trausta". Var svo farið í ,,ríkið“,
þ. e. a. s. staðnæmzt einhversstaðar í grennd við „austur-
ríki“ og þar látnir á bílinn kassar með flöskum. Mér varð á
að bugsa: Ekki getur maðurinn torgað þessu cinn á 2—3
dögum. Það er naumast bann ætlar að balda okkur dýrlega
veizlu á leiðinni. Mikill öðlingsmaður hlýtur Trausti að
vera! — Það segir síðar frá flöskunum þeim. Var nú ekið
austur Hellisheiði. Það liafði rignt og haustlitir mosans svo
slcærir að jafnvel mcnn mcð hugann inni á öræfum hlutu að
taka eftir því. Fararstjórinn var glannalega hressilegur í peys-
unni og nankinsfötunum; auðséð að þetta var ekki bans
fyrsta ferð út íyrir takmörlc byggðarinnar. Jafnframt rigndi
frá honum gamanyrðunum svo allir voru í bimnaskapi, suffl-
ir jafnvel þegar farnir að yrkja. Eg bugði gott til ferðarinnar,
naut þess að bafa um stund að baki síma og setjaravélar (að
ógleymdum setjurunum). En snáklaus paradís er ckki til á
vorri jörð. Þar sem ég sit, syfjaður og sæll, og lialla mér synd-
samlega makindalega upp að aftursætinu tekur allt í einu
eitthváð að bögglast niðri í undirvitundinni, þrýstir á svo
óhugnan líður um allar taugar, unz þetta skýzt alltíeinu
upp á yfirborðið og ég spyr titrandi röddu: — Gleymdirðu
nú engu sem var á borðinu, Haraldur? Yfir Haraldi, mínurri
elskulega fjallafélaga, var enn værð hinnar ókonunglegu
bókhlöðu við Hverfisgötuna og hann svaraði með ró hinna