Þjóðviljinn - 24.12.1967, Blaðsíða 21

EKKJAN A ALFTANESI
Þorkell hét maður norðan úr
Húnavatnssýslu. Hann var
vænn yfirlitum og ásjálegur.
Um tvítugsaldur fór l.ann suð-
ur til sjóróðra. Var hann dug-
legur til hvers sem gekk. ílent-
ist hann á Álftanesi og var í
þjónustu danskra á sumrin og
kom sér vel við þá, enda lét
hann þá hafa sig til hvers
sem þeir vildu. Græddist hon-
um nú fé, og var mælt hann
væri í þingum við unga ekkju
þar á nesinu, ásjálega og efn-
aða. En skapmikil og sköruleg
þótti hún vera. Sagði margur,
að það væri jafnræði. En um
þessar mundir komst Þorkell
í mikla kærleika við hirðstjór-
ann sjálfan, var hann honum
fylgisamur gegn innanlands-
höfðingjum og biskupum. Hugð-
ist nú hirðstjórinn að launa
honum liðveizluna, hét honum
þjónustustúlku sjálfs sín og
gjörði Þingeyrarklaustur upp-
tækt til handa honum. Skyldi
Þorkell fara norður um vor-
ið til að losa klaustrið, en vitja
ráðahagsins vorið eftir. Þó fór
ráðagjörð þessi dult. Þegar Þor-
kell bjóst af stað grunaði þó
ekkjuna, hvað um var að vera
og spurði hann, hvort hann
væri heitinn öðrum kvenmanni.
Þorkell gaf henni óglögg svör.
Hún mælti: „Vita skaltu það,
Þorkell, að bráðum skal ég
verða vís hins sanna, og séu
svik í tafli, skal ég verða bani
hinnar dönsku pútu, er þú hef-
ur metið meira en mig, og síð-
an drepa sjálfan þig. Muntu
þá stutta stund búa að þeirri
höfðingjahylli, er þú hefur
keypt með drengskap þínum“.
Ekki er getið annarra orða
þeirra. Fór Þorkell norður og
tók Þingeyrarklaustur undir
sig.
Um sumarið kom ekkjan að
Bessastöðum. Hitti hún þá hina
dönsku stúlku að máli og
spurði, hver hefði gefið henni
fingurgull það, er hún hafði
á hendi. Hún sagði Þorkell
hefði gjört það. Rausaði hún
nú allt af högum sínum, eins
og dönskum er títt, sagðist hún
ekki muna önnur orð hirðstjór-
ans en þau, að hann mundi'
gifta sig íslenzkum sveini sín-
um. Ekkjan sagði: „Berðu eng-
an kvíðboga fyrir því“. Skildi
hún síðan við hana heldur fá-
lega, og varð ekki af kveðj-
um. Fám dögum síðar dó ekkj-
an, og þótti það kynlegast, að
líkið hvarf fyrstu nóttina, sem
það stóð uppi. Nóttina eftir
tók hin danska stúlka á Bessa-
stöðum meinsemd mikla, svo
. bún mátti engan frið hafa. Dó
hún innan þriggja nátta með
mestu harmkvælum.
Þetta var að áliðnum slætti,
þegar nótt var farin að verða
dimm. Þess er getið, að kaupa-
maður nokkur sunnan af Álfta-
nesi, heldur aldurhniginn, fór
suður um haustið og fór einn
sér. Maður þessi var skyggn
og vissi svo mikið frá sér, að
hann gat forðað sjálfum sér
voða. í rökkrinu reið hann upp
Skúteyjar og hafði hest í
taumi. Sá hann þá, hvar kven-
maður kom á möti honum, 'og
þekkti hann þar ekkjuna. Þótti
honum hún vera heldur skrefa-
drjúg og fasmikil. Þóttist hann
sjá, hvað vera mundi, því hann
hafði grun á, hvernig á stóð.
Hann hopaði hestinum úr göt-
unni, en þegar hana ætlaðið að
bera fram hjá, segir, hann:
„Hvert ætlarðu núna?“ „Að
Þingeyrum", segir hún. „Það er
ekki svo langt þangað, að ég
nái ekki háttum og geti geng-
ið til sængur með Þorkeli, því
þeir fara * seint að hátta, höfð-
ingjarnir. En þú varst hygginn
að tálma ekkí för minni, því
það hefði hvorugu okkar ver-
ið til gagns“. Hið sama kveld,
þá er Þorkell gekk til sæng-
ur, fannst honum eins og grip»
ið utan um sig. Fylgdi því hið
harðasta tak. Kvaldist hann
svo, að beinin skröptu í skinn-
inu, og þóttust menn oft heyra
millum kastanna, að hann
beiddist vægðar. Við þessi
harmkvæli lá hann fram til
jóla og andaðist svo. En þó
Þorkell yrði ekki langgæðari
en þetta, var hann þó hinn
fyrsti valdsmaður á Þingeyr-
um, og hefur þar jafnan síð-
an verið höfðingjasetur.
(Úr Sagnakveri Skúla
Gislasonar).
SKOPMYNDIN
Hiwduriiw ei; bezti vinur maunsius!
JÓLABLAÐ — 21