Þjóðviljinn - 24.12.1967, Qupperneq 47

flösku síðusUi tvo klukkutím-
ana. Ég er blindfullur, fjand-
inn sjálfur- Ég get næstum
ekki .. ■
— Nú, jæja, jæja, farðu þá í
rúmið, sagði gráhærði maður-
inn, — og reyndu að vera ró-
legur, heyrirðu hvað ég segi.Það
hjálpar ekkert að sitja og
hugsa, eða hvað?
— Nei, það veit ég vel. Mér
er líka andskotans sama. En
það er lífsins ómögulegt að
treysta henni. Hvaða þýðingu
hefur þetta. Ég verð bara vit-
laus af þessu öllu.
— Já, en gleymdu því þá.
Gleymdu því. Gerðu mér þann
greiða að hætta að hugsa um
það, sagði gráhærði maðurinn
— í sannleika, þú gerir úlfalda
úr — — — Veiztu hvað ég
ætla að gera? Veiztu hvað ég
ætla að gera? Ég skammast mín
fyrir að segja það, en veiztu
hvað mér liggur við að gera-
hvert einasta kvöld þegar ég
kem heirn? Á ég að segja þér
það?
— Arthúr, heyrðu nú, það er
ekki — — —
— Bíddu eina sekúndu — Þú
skalt fá að vita það. Ég verð að
halda aftur af mér af öllum
mætti að ganga ekki um alla
íbúðina, opna hvern einasta
skáp, þetta er alveg satt. Hvert
einasta kvöld þegar ég kem
heim býst ég við að finna hús-
ið fullt af fiflum, sem hafa fal-
ið sig hingað og þangað, lyftu-
strákar, sendlar, landeyður---
— Já, já, en reyndu nú að
vera rólegur, Arthúr, sagði grá-
hærði maðurinn. Hann leit
snöggt til hægri, þar sem sígar-
ettan, sem hann áður hafði
kveikt í, lá nú og vóg
salt á öskubakkabrúninni. Hún
var útbrunnin svo hann lét
hana eiga sig.
— 1 fyrsta lagi, sagði hann
í símann, — hef ég svo oft
sagt þér Arthúr að þetta er
einmitt það heimskulegasta,
sem þú getur gert. Veiztu hvað
þú gerir? Þú blátt áfram vinn-
ur að því að kvelja sjálfan þig,
eins mikið og þú mögulega get-
ur. í raun bg vem ögrar þá
Jeanie, þú rekur hana útí-----
Hann þagnaði snöggvast, en
hélt svo áfram: — Þú ert sann-
arlega heppinn, hún er ágæt-
is stúlka. Ég meina það. Þú
treystir ekki henni sjálfur,
hvorki smekkvísi hennar eða
skynsemi, eða nokkm öðru,
fjandinn hafi það-
— Skynsemi. Ertu ekki með
réttu ráði? Hún á ekki skyn-
semi til. Hún er dýr.
Nasavængir gráhærða manns-
ins þöndust og hann andaði
djúpt. — Við emm öll dýr.
Tnnst inni erum við öll dýr.
— Nei, það veit guð að við
erum ekki. Ég er sannarlega
Hún hefði átt að eiga storan
klunnalegan drumb, sem gaf
henni löðrung öðru hvoru og
hélt rólegur áfram að lesa
ekki dýr. Ég er kannski heimsk-
ur. Og það kann að vera að
ég sé eitthvað bilaður, en dýr
er ég ekki. Þú verður að finna
upp á einhverju betra. Ég er
ekkert dýr.
— Heyrðu nú Arthúr, þetta
er alveg þýðingarlaust--------
— Skynsemi, drottinn minn,
þú ættir að vita hvað það er
skemmtilegt- Hún heldur sjálf
að hún sé fluggáfuð- Það er það
fyndna við það, það er grát-
hlægilegt. Hún les leikdóma og
glápir á sjónvarp þangað til
hún er næstum sjónlaus. Sem
sagt, Mn er bráðgáfuð. Veiztu
hverri ég er giftur? Ég er gift-
ur stas"stu núverandi ó-upp-
götvuðu leildronu, rithöfundi og
JS,
sálfræðingi, f e;inu orði sagt,
stærsta og mest misskilda sén-
í New York boi'gár. Þ'ú vissir
þetta ekki, var það? Guð veit
að maður gæti dáið úr hlátri.
Frú Bovary á Columbiahá-
skóla------—
— Hver þá spurði gráhærði
maðurinn ergilegur.
— Frú Bovary kynnir sér á
hvaða hátt maður getur fengið
mest út úr sjónvarpi. Drott-
inn minn dýri, ef þú vissir
hvað — — —
— Það er ágætt, en þetta
samtal okkar er bara alveg
þýðingarlaust, sagði gráhærði
maðurinn. Hann sneri höfðinu
og bar tvo fingur upp að vör-
unum til þess að gefa bend-
JÓLABLAÐ — 47