Þjóðviljinn - 24.12.1967, Blaðsíða 46

Þegar síminn hringdi, spurði
gráhærði maðurinn fullur til-
litss-smi konuna, sem lá vid
hlið hans, hvort hún vildi
kannski helzt að hann léti ó-
gert að svara.
Konan leit svo út sem hún
skildi ekki fullkomlega, hvað
hann sagði, hún horfði á hann,
ljósið skein á hana, annað auga
hennar lokað, hitt opið, mjög
stórt og blátt, næsum fjólu-
blátt.
Gráhærði mðurinn bað hana
að svara sér fljótt, og hún lyfti
hægri handleggnum með
hreyfingu sem nálgaðist skeyt-
ingarleysi.
Hún strauk hárið frá enninu
tneð vinstri hendi og sagði:
— Ó, guð, það veit ég sannar-
iega ekki- Hvað finnst þér?
Gráhærði maðurinn svaraði
að sín vegna mætti einu gilda
hvort hann svaraði eða ekki,
það skipti engu máli. Hann
strauk handlegg hennar með
vinstri hendi, og lét svo hönd-
ina liggja kyrra í handarkrika
hennar.
Með hægri hendi tók hann
símann. Til þess þurfti hann
að rísa upp í rúminu svo höf-
uð hans snerti lampaskerminn.
Skært ljósið varpaði bjarma á
grátt hár hans svo það virtist
næstum hvítt. Hár hans var
snöggklippt í hnakkanum en
var annars þykkt og stíft.
Hann var í rauninni mjög
tígulegur í útliti.
— Halló, sagði hann í sím-
ann-
Konan lá kyrr og horfði á
hann, lá upp við olnbogann
og hið stóra, bláa auga hennar
var algerlega áhugalaust.
Karlmannsrödd — hljómlaus
og þó á einhvern hátt æst, hás
og ógeðfelld, svaraði fljótt:
— Lee, vakti ég þig?
— Nei, ég lá í rúminu og
var að lesa. Hefur eitthvað
komið fyrir?
— Ertu alveg viss um að ég
hafi ekki vakið þig, segðu mér
alveg satt.
— Alveg áreiðanlega, sagði
gráhærði maðurinn, ég hef eig-
inlega ekki sofið nema 4 tíma
undanfarna — — —
— Ég hringdi til þess að
spyrja hvort þú hefðir kannski
tekið eftir hvenær Jeanie fór.
Það vill víst ekki svo til að þú
hafir veitt þvi athygli hvort
hún fór með Ellenbogenshjón-
unum?
Gráhærði maðurinn leit til
vinstri, horfði i þetta skipti yf-
ir höfúð konunnar, sem lá og
leit á hann, með augnaráði sem
minnti á ungan írskan lög-
regluþjón.
— Nei, Arthúr, ég tók ekki
eftir því, sagði gráhærði mað-
urinn. — Ég tók ekki eftir
sérlega miklu í kvöld. Ég var
varla kominn inn úr dyrun-
um, þegar einhver Frakki frá
ftaiíu, eða hver fjandinn hann
var nú, náði tangarhaldi á
mér. Þessir andstyggiiegu út-
lendingar eru hreinasta plága,
alltaf á eftir manni til þess að
fá hin og önnur Iögfræðiieg
málefni leidd til lykta ókeypis.
En hvað er annars að? Ertu
búinn að týna Jeanie?
— Fjandinn sjálfur, bara að
ég vissi það- Ég hef enga hug-
mynd um það. Þú veizt hvernig
hún er, um leið og hún fer
að finna á sér vill hún fara
eitthvað og halda áfram. Ég
veit ekki, það gæti verið — —
— Hefurðu hringt til Eilen-
bogenshjónanna? spurði grá-
hærði maðurinn.
— Jú, en þau hjónin voru
ekki komin heim. Ég veit svei
mér ekki, ég er ekki einu
sinni viss um að hún hafi
farið með þeim. En eitt veit
ég- Einn • hlut veit ég upp á
hár. Ég er hættur að hugsa
um hana. Ég meina þetta. f
þetta sinn er mér alvara. Ég
er hættur. Fimm ár, Drottinn
minn.
— Já, já, en reyndu nú að
vera rólegur, Arthúr, sagði
gráhærði maðurinn.
— Ef ég þekki Ellenbogens-
hjónin rétt hafa þau sjálfsagt
náð sér í leigubíl og ekið um
borgina í nokkrar klukku-
stundir. Bíddu bara, bráðum
koma þau öll...
— Ég finn það á mér að
hún hefur verið í slagtogi með
einhverjum róna frammi í eld-
húsinu. Hún fer alltaf með
eitthvert fífl að daðra við
frammi í ellhúsinu, þegar hún
þyrjar að finna á sér. Ég er
búinn að fá nóg af henni. Guð
veit að í þetta sinn er mér al-
vara. Fimm helvítis . . .
— Hvar ertu, Arthúr? spurði
gráhærði maðurinn, ertu
heima?
— Já, heima. Heima, heima,
yndislega heimilið. Guð hjálpi
mér.
— Reyndu nú að vera rólegur —
segðu mér, ertu drukkinn eða
hvað?
— Það veit ég ekki- Hvernig
f fjandanum ætti ég að vita
það?
— Hlustaðu nú á mig.
Reyndu að róast, slakaðu á
taugunum, sagði gráhærði
maðurinn. — Þú þekkir Ellen-
bogens-hjónin. Það, sem hefur
skeð er það að þau hafa misst
af síðustu lest. Sannaðu til,
bráðum þeytast þau öli inn í
sínu glaðasta næturklúbba-
skapi.
— Þau voru á bílnum-
— Hvernig veiztu það?
— Barnfóstran sagði mérþað.
Við áttum mjög skemmtilegt
samtal áðan. Við erum í sama
báti. Eða tvær rotnaðar baun-
ir í sama belg.
— Já, já, og hvað svo? sagði
gráhærði maðurinn. Reyndu nú
að taka þessu rólega. Eftir
andartak koma þau öll slag-
andi inn í stofuna til þín. Því
geturðu treyst, þú þekkirsjálf-
ur Leonu- Ég skil ekki hvern-
ig í því liggur, en þetta fól'k
SMÁSAGA
EFTIR
J. D. SALINGER
frá Connecticut verður svo
villt þegar það kemur til New
York. Þú þekkir þau sjálfur.
— Já, ég veit það. Ég veit
það. En samt veit ég ekki.
— Jú, þú veizt- Notaðu
ímyndunaraflið. Þau hafa
sjálfsagt neytt Jeanie til þess
að koma með sér.
— Nei, hættu nú. Það þarf
enginn að neyða Jeanie til
neins. Þú verður að finna upp
á einhverju sennilegra.
— Ég er bara að reyna að
hjálpa þér, sagði gráhærði
maðurinn. Hann dró annars
hugar höndina úr handarkrika
konunnar.
— Hlustaðu nú á mig, Arth-
úr, sagði gráhærði maðurinn.
— Má ég gefa þér ráð, sagði
hann og fitlaði við símasnúr-
una. — Þetta er alvarlega
meint, má ég gefa þér gott ráð?
— Já, auðvitað máttu það.
Þó það væri, ég sem held
vöku fyrir þér allla nóttina,
hvers vegna sker ég ekki ein-
faldlega . . .
— Hlustaðu nú á það, sem
ég segi, sagði gráhærði mað-
urinn. — I fyrsta lagi — og
það er alvarlega meint, farðu
í rúmið bg hvíldu þig. Bland-
aðu þér ærlegan drykk og
reyndu svo að . . .
— Drykk. — Ertu ekki með
öllum mjalla Ég er búinn að
drekka að minnsta kosti hálfa
ÞÚSUND
ÞAKKIR
LEE
4Q — JÓLABLAÐ