Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1965, Blaðsíða 4

4
forstöðumaður stofunnar. Hafði hann þá nýlokið prófi við
Landbúnaðarháskólann í Kaupmannahöfn með miklum
ágætum, og var það mikið happ fyrir stofnunina að geta
fengið til sín svo vel menntaðan sérfræðing á þessu sviði. Þá
var og húsnæði tekið á leigu hjá Kaupfélagi Eyfirðinga og
Búnaðarsambandi Eyjafjarðar, og loks á fundi stjórnar
Ræktunarfélagsins 20. jan. 1965 var hinni nýju stofnun
gefið heitið Rannsóknarstofa Norðurlands, og um leið var
ákveðið, að Rannsóknarstofan yrði rekin sem sjálfstæð
stofnun undir stjórn Ræktunarfélagsins, svo lengi sem aðal-
fundur þess gerði ekki aðra skipan.
Veturinn 1965 var unnið að því að taka á móti áhöldum
og koma þeim fyrir í húsnæði því, sem fengizt hafði. Var
efnarannsóknarstofan fullbúin að kalla á vordögum 1965.
Sumarið 1965 var safnað jarðvegssýnishornum og heypruf-
um, og efnagreiningar hófust síðla sumars, og þá var hin
nýja stofnun tekin fullkomlega til starfa.
Með stofnun og rekstri Rannsóknarstofu Norðurlands
hefur Ræktunarfélagið tekið að sér nýtt viðfangsefni, sem í
fljótu bragði mætti virðast allfjarri upprunalegri stefnu
þess. En ef nánar er aðgætt verður niðurstaðan önnur. í
byrjun aldarinnar voru jarðræktartilraunir mest aðkallandi
í íslenzkum landbúnaði, sem þá var að breytast í ræktun
frá rányrkju. Nú má hinsvegar segja, að efnarannsóknir séu
grundvallaratriði jarðræktarinnar. Á hverju ári er varið
stórkostlegum fjárupphæðum til áburðarkaupa, bæði á ný-
ræktir og gamalræktaða jörð. Tilbúinn áburður verður ekki
notaður til lengdar, svo að fullu gagni komi, nema um leið
séu könnuð efni jarðvegsins, hvað hann vanti, og hver áhrif
áburðarnotkunin hefur þegar til lengdar lætur. Þótt tiltek-
inn áburðarskammtur gefi góða raun í nokkur ár, má vel
svo fara, að það breytist, og þá geta rannsóknir einar skorið
úr um, hvað að sé. Nokkrar efnagreiningar geta þannig
sparað stórfé, og stuðlað að auknum ávexti jarðar svo um
munar. Á sama hátt er brýn nauðsyn að fylgjast með fóðri
búfjárins. Efnagreining á heyi getur leiðbeint um, hvers
helzt sé ávant og hverskonar fóðurbætis sé mest þörf, og