Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1965, Blaðsíða 90

91
um, að ýmist sé hægt að minnka kjarnfóðurgjöf verulega,
án þess afköst kúnna lækki, eða ná mun betri afköstum
með sömu kjarnfóðurnotkun og nú á sér stað, ef kjarnfóðr-
ið er aðeins notað á hagkvæman hátt.
Ég hef nokkuð velt því fyrir mér hvað valdi þessu sleifar-
lagi, hvort um vanþekkingu sé að ræða eða eitthvað annað.
Einhvern þátt í þessu á nokkurs konar fastheldni eða vana-
festa, óttinn við að breyta fóðruninni í samræmi við afköst-
in. Ég held þessi ótti sé ástæðulaus og vil benda á, að ef
kýrin fær meira kjarnfóður en hún þarf, þá gerir hún ann-
að hvort að fitna eða éta minna gróffóður. Þannig getur
ótímabær kjarnfóðurgjöf stuðlað að minnkuðu gróffóður-
áti.
Höfuð orsök þessarar misnotkunar kjarnfóðurs er þó lík-
lega kæruleysi og sleifarlag á skýrsluhaldi. Annað hvort er
mjólkin úr kúnum of sjaldan eða alls ekki vegin, eða vikt-
unin er ekki notuð við fóðurákvörðunina, en það er þó
höfuðtilgangur hennar og reyndar líka fitumælinganna,
þótt þær séu helzt til fáar til þess að geta orðið að fullum
notum. En jafnvel þótt mjólkin sé ekki vegin nema einu
sinni í mánuði, sem ég þó engan veginn vil mæla með, og
þótt fitumælingar séu ekki nema 5—6 á ári, þá er það fylli-
lega nothæfur grundvöllur fyrir miklu hagkvæmari og
skynsamlegri fóðrun en það handahóf, sem nú virðist víða
ráðandi. Til þess er mjólkin vegin og mjólkurskýrslur
haldnar, en ekki aðeins sem atvinna fyrir ráðunauta og
aðra þá, er hafa uppgjör þeirra og úrvinnslu með höndum.
Ólafur Jónsson.