Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1969, Qupperneq 40

42
rœktunarmálum, í stað hinnar gömlu, eða ef til vill réttara
sagt — í stað stefnuleysisins.
Hið fyrsta sem gera þarf, er að breyta jarðræktarlögun-
um — án ótta við háttvirta kjósendur — og svo jafnframt
því að hefja þá framsókn í bættum ræktunarháttum við
bændaskólana báða, svo að túnræktin þar verði bændum
mikil fyrirmynd og sýnikennsla. Að þessu fengnu hygg ég
og trúi, að ekki muni standa á bændum að læra og taka
upp nýja og betri siðu í túnræktinni. Hér á vonandi við,
það sem segir í Grettisljóðum: „Ei skuturinn verður seinni,
ef fram í dugið þér.“
Þeir sem reynt hafa. —
Ég ræði við mann sem hefir plægt mikið með Skerpiplóg,
í Árnessýslu vestan til. Er ég spyr um hvernig sú jarðvinnsla
hafi reynzt, er svarið: „Ég held að túnin þar, sem ég hefi
plægt með Skerpiplógnum, séu alls ekkert lakari en önnur
tún.“ Þetta er auðvitað neikvætt varnarsvar fyrir Skerpi-
plæginguna, góð sönnun þess, að maður þessi og bændur
hafa yfirleitt ekki gert sér grein fyrir því, að Skerpiplæging-
in á aðeins að vera upphaf og áfangi bœttra rœktunarhátta.
Þarna hefir plógurinn verið misnotaður, eða öllu heldur,
hann hefir aldrei komið að réttum noturn sökum þess, að
hlaupið er frá hálfnaðri jarðvinnslu og sáð grasfræi í hálf-
unnið og óræktað land.
Er ég benti manni þessum, sem er í sinni sveit talinn
góður ræktunarmaður, á, að hugmyndin með notkun
Skerpiplógsins væri að fá betri tún heldur en gengur og
gerist við aðra ræktunarhætti, kom í ljós, að um annað
hafði hvergi verið að ræða, það hann til vissi, en að láta
Skerpiplæginguna nægja, herfa svo og tæta og sá grasfræi.
Forræktun 1—2 ár og endurplæging til venjulegrar dvptar
var óþekkt, þar sem hann þekkti til, og ekki umræðuefni.
Ég segi frá þessum neikvæðu upplýsingum, sökum þess
að þær gefa rétta vankantamynd af ræktun framræstra