Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1969, Qupperneq 77

79
leyndi sér ekki, að þeir höfðu séð kindur sækjast mjög eftir
honum, þegar flest annað var hulið gaddi.
Við laufheyskap.
„Mér sýnist mega fara að bera niður“, heyrði ég oft föður
minn og fleiri segja, ef þeir höfðu séð einhvern blett þar
sem loðvíðir var orðinn svo laufgaður, að hann freistaði
þeirra. I góðum vorum var oft byrjað að slá lauf, um og
eftir miðjan júní, því bæði var þá girnilegt að nota þurrk-
ana, sem þá gáfust oft góðir, og svo var ekkert dýrmætara
en að fá sem mest af laufi, áður en túnasláttur byrjaði. Og
til marks um það, hve þeir, sem sjálfir áttu engan blett að
bera niður í, nema túnin, voru lítillátir, þegar þeir fóru
fram á að fá lánaða örlitla skák, á útengi, hjá nágrannanum,
eru orð eins bóndans, sem sagði: „Það nægir mér, ef ég hef
eina lambtuggu eftir ljáfarið.“ En um þennan sama bónda
áttu vel við síðustu orðin í hinni snjöllu stöku, eftir skáldið,
sem þá bjó í Kílakoti í Kelduhverfi. Hann orti hana um
vin sinn austur í Vopnafirði. Vísan er svona:
„Skarðan drátt frá borði bar,
barna að háttum glaður.
Völl hann átti en hann var
enginn sláttumaður.“
Þar sem mjög var sandlent, þótti slæmt að slá nema að
þurrt væri á jörð, og þó enn síður að raka. Hvort tveggja
þurfti þvi helzt að gerast þegar þurrt var á. Mjög víða var
þó svo mikið af vinglum, língresi og öðrum jurtum, sem
uxu innan um loðvíðinn, að ekki barst sandur í hann við
raksturinn, en einmitt slikir blettir voru valdir fyrir flekk-
stæði, hverju sinni. Stundum var því byrjað að slá, áður
en lokið hafði verið við að þvo og þurrka ullina, sem þá
var óumflýjanlegt á hverjum bæ, alveg eins og að færa frá,
sitja kvíaær og mjalta þær kvölds og morgna. Þá kallaði
margt að, en glampandi sólskinsdagar voru freistandi að