Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1969, Blaðsíða 81

83
á reipin. Þau voru lögð ofan á sáturnar, frá enda til enda,
þó þannig að silinn var talsvert frá jörð. Tveir menn veltu
svo sátunum um þannig, að annar tók um silann, en hinn
um töglin, sem ekki máttu þá vera of gleið eða náin, á
kolli sátunnar, strengdu á þeim og seildust jafnframt með
hinni hendi inn undir miðju sátunnar, og snöruðu henni
upp í loft. Varð þá alltaf að taka hæfilega í silann, svo
hann kæmi á réttan stað, þegar briið var að jafna og troða
baggann af þeim, sem togaði i' töglin. Þá var bagganum velt
á silann, reyrður þvert yfir og taglendar bundnir saman að
aftan, og þess ávallt gætt að ekki væru langir endar. Allt fór
þetta í vana og varð leikur einn fyrir karlmann með kven-
manni eða unglingi til aðstoðar.
Stundum kom það fyrir, að sá, er batt með kvenmanni,
er hélt um hagldirnar, svo að reipin rynnu ekki til baka
eftir átakið, að sá, er reyrði, kippti svo knálega í, að bagg-
inn reis upp á endann og stúlkan steyptist yfir sig, til gagn-
kvæmrar gleði fyrir bæði og einnig þá, sem eftir því tóku.
Síðast var svo tekið utan úr bagganum, það lausasta með
höndunum, og hann látinn liggja á silanum, svo að sú hlið-
in yrði sléttari, ef bíða þyrfti eitthvað, þar til settur væri
upp á hestana.
Oft þurfti sá, er með lestina fór, að fara af baki, ef bagg-
arnir reyndust misþungir, meðan þeir voru að setjast, sem
kallað var, þ. e. fá betra jafnvægi, verða stöðugri á reið-
ingnum. Sumir hestar sóttu mjög á að fara eftir dýpstu
götunum og vildu þá oft stíga í tauminn, sem smeygt var
á klakkinn á næsta hesti á undan, eða öllu heldur kippa
í og slíta hann, heldur en að fara upp úr götunni, enda
stundum ekki auðvelt. Oft voru slíkir hestar kallaðir húðar-
jálkar eða mestu þjarkar, og einnig trogberar.
Siðslægjur.
Á eftir túnaslætti var oft fast sótt til heyskapar í graslaut-
ir, höll og bolla, þar sem hægt var að slá, þótt oft væri þar
lítið meira en lambtugga eftir ljáfarið, eins og maðurinn