Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1978, Qupperneq 4

Um skógræktarstörf sín orti Ármann sjálfur:
Nú sjáum við tré um víða vegu
vaxa af sterkri rót,
sjáum toppana tignarlegu
teygja sig himni mót.
Ég hugsa til þessara vænu viða
sem væru þau afkvæmi mín.
Ég batt við þá tryggð og bið þeim griða
og bið enn til guðs og þin.
Ármann var prófdómari við Bændaskólann á Hólum hátt í
þrjá áratugu. Þar lágu leiðir okkar saman, vorið 1972. Þá var
hann 77 ára, á þeim aldri, þegar flestir hafa lokið æfistarfi
sínu. Kvikur á fæti og skýr í hugsun gekk hann að verki og
hefði margur yngri maður mátt öfunda hann af vinnuþreki
hans. Jafnframt löngum yfirsetum yfir úrlausnum, hafði
hann þó tíma til að yrkja ljóðabréf og lausavísur og lesa
kynstrin öll.
Ármann var „jafnvígur á penna og pál,“ eins og hann
komst að orði í öðru sambandi. Hann gaf út tvær ljóðabækur,
Ljóð af lausum blöðum, árið 1959 og Fræ, árið 1974. Ljóð
hans bera vitni lífstrú hans, bjartsýni og hugsjónaeldi. Hon-
um var einnig einkar lagið að hefja atburði liðandi stundar
upp úr hversdagsleikanum, oft með ívafi græskulausrar gam-
ansemi, þannig að minning þeirra varðveittist. Undir lok þess
tima, sem Ármann var formaður Búnaðarsambands Eyja-
fjarðar ákvað sambandið að gefa út héraðslýsingu. Það verk
kom út í tveimur bindum árið 1973 undir nafninu Byggðir
Eyjafjarðar. Á engan er hallað, þótt sagt sé, að hlutur Ár-
manns hafi verið mestur í því verki. Síðustu árin sem hann
lifði, gaf hann út vísnagátur fyrir hver jól, alls fimm, og kom
hin síðasta út að honum látnum.
Ármann kvæntist árið 1927 Sigrúnu Kristjánsdóttur frá
Végeirsstöðum í Fnjóskadal, og lifir hún mann sinn. Það var
mannbætandi að kynnast sambúð þeirra, svo samhent sem
þau voru. Börn þeirra eru. Jón Dalmann, fulltrúi, Stefanía,
6