Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1978, Side 57

loft á milli okkar. Við gættum þess vandlega að standa ekki á
netinu eða láta það koma við okkur að neinu ráði, því að á
þessu valt framtíð íslensks landbúnaðar og allt varð að vera
nákvæmt og rétt. Af vel sprottnum reitum var heyið býsna
fyrirferðarmikið og erfitt fyrir okkur að ná þeim stellingum,
sem dugðu. Armann las svo þungann af reislunni, en ég fékk
ekki að gera það, hélt þó að það væri hluti af náminu, kannske
Armann hafi haldið að ég kynni það?
A þessum árum var í tísku að ungir karlmenn gengju í
pokabuxum, en þær voru víðar mjög eins og nafnið bendir til.
Þær voru spentar fastar utan um fótinn neðan við hné og hékk
þá pokinn niður á kálfa. Armann átti víst engar pokabuxur,
en ég átti þær. Sumir spenntu þær ekki fastar um fótinn og
þar á meðal ég, féllu þær þá niður á ristar og flöksuðust þar.
Einn sólríkan dag var margt fólk uppi á túnum Gróðrar-
stöðvarinnar, sumt vann að heyþurrkun, en við Ármann
slógum tilraunirnar. Þegar ég var að setja heyið af einum
reitnum á netið okkar varð ég var við mús i því. Þetta þótti
mér slæmt, því að ég hef alltaf verið óskaplega hræddur við
mýs, eða fundist návist þeirra mjög ógeðfelld, ég held næst á
eftir draugum.
Músin faldi sig, sem best í heyinu og mér tókst ekki að fá
hana til að hlaupa burt. Ég ræddi nú um þetta vandamál við
Ármann og vildi að við slepptum því að vigta af reitnum. Ekki
féllst Ármann á það. Ég reyndi að sýna honum fram á að
tilraunin yrði hvort eð er ekki rétt ef músin væri vigtuð með,
eða vissi hann kannske hvað mýs væru þungar á fæti. Nei,
ekki vissi Ármann það. Ég sagði, að mér fyndist ekki koma til
mála að músin væri með í tilrauninni. Tilraunin yrði að vera
rétt, því að annars gæti það haft hinar alvarlegustu afleið-
ingar fyrir bændur landsins, sem byggðu grasrækt sína svo
mjög á þessum tilraunum. Eg gæti a.m.k. varla verið þekktur
fyrir að vinna á svo óvandaðan hátt. Þetta sýnir hvað ég vildi
vera nákvæmur og samviskusamur tilraunamaður.
Á meðan þessar viðræður fóru fram hafði ég látið heyið á
netið, en kom sem allra minnst við það af ótta við að krafla í
músina. Ég sagði svo Ármanni að heyið væri tilbúið til vigt-
59