Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1978, Qupperneq 73

þar sem bithagi var. Ég gekk því á milli lægðanna og giljanna,
leit niður en fann ekkert fé. Er ég hafði kannað eina lægðina
vissi ég að kinda var ekki að vænta fyrr en í næstu lægð, í
næsta bithaga, í næsta gróðurlendi á nœstu grösum. Þá rann
upp fyrir mér hvað það er í rauninni að vera á næstu grösum.
A Möðruvallaengi eiga nokkrar gæsir sér griðastað á
sumrin. Einhverju sinni hugðumst við taka 2-3 gæsir lifandi
þegar þær voru i sárum, vængstýfa þær og ala á grænfóðri.
Samstarfsmenn mínir komu einn dag og sögðu mér frá því að
nú væru þær í sárum og hentugt að ná þeim. Þetta drógst hjá
mér, eins og annað, og þegar ég kom niður á engi voru gæs-
irnar á bak og burt. Þá gall í einum samstarfsmanna minna.
Þú verður að grípa gæsina meðan hún gefst, og var það orð að sönnu,
orðtakið eflaust runnið frá tímum gæsaveiðanna, sem voru þó
nokkurar fyrr á tímum. Gæsin gefst á meðan hún er í sárum.
Sumarið 1975 gengum við hjónin úr Svarfaðardal yfir
Heljardalsheiði í Kolbeinsdal að Hólum í Hjaltadal. Þetta
var dagsganga og var veður eins og best verður á kosið, al-
heiðríkt, logn og mikill hiti. Ævagömul, aflögð, símalína og
haganleg kanthleðsla fjallvegarins minntu á að þarna hefðu
fallið fleiri og meiri svitadropar áður fyrr. Hiti síðastiiðins
sólarhrings leiddi til þess að allir lækir og ár voru í vexti, og
þegar við komum í Kolbeinsdal var Kolbeinsdalsáin kolmó-
rauð. Áin heitir raunar Kolka sem náttúrunafnaskýrendur
segja að hafi upphaflega verið Kolugaá, mórauða áin og bar
hún þennan dag nafn með rentu og var í miklu vexti. Yfir
Kolku þurftum við að fara og völdum við þann kostinn að
vaða þar sem áin breiddi mest úr sér. Við óðum hverja hvísl-
ina á fætur annarri, leiddumst alla leið og hafði ég það á orði
að þetta væri táknrænt fyrir gott hjónaband, hrasaði annað
þá styddi hitt við. Loks var bara síðasta kvíslin eftir og gekk
allt vel þar til við áttum bara eftir um einn meter yfir, en þar
féll áin í nokkrum streng upp við grasi gróinn bakka. Þarna
misstum við bæði tvö fótanna vegna straumþungans og dýp-
isins sem var þarna allt í einu það mikið að áin var vel í mitti.
Mér tókst þó af miklu snarræði (og e.t.v. vegna meðfæddrar
lífhræðslu) að ná taki á grasrótinni í bakkanum með annarri
75