Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1978, Qupperneq 99

máli. Sjálfsbjargarviðleitni hefur ætíð verið talin góðra gjalda
verð á íslandi og af, að ég hygg, flestum, talin nauðsyn, a.m.k.
í landbúnaði. — Þið fulltrúar á aðalfundi Rf. Nl. 1977, lögðuð
hér nokkuð til málanna með samhljóða samþvkki tillögu, en
aðalinntak hennar var þetta:
„1. Viðhalda skal búsetu í sveitum landsins. Skal það vera
höfuðmarkmið.
2. Framleiðsla landbúnaðarafurða skal við það miðuð,
fyrst og fremst, að nægi til innanlandsþarfa og til út-
flutnings ef hagstætt þykir . . .“
Eðli sínu samkvæmt tryggir ekkert atriði betur viðhald, að
ekki sé talað um vöxt, búsetu í sveitum, höfuðmarkmiðið, en
lítil bú. Það er sem sagt sjálfsbjargarviðleitni á grundvelli
stéttvísi og tillitssemi sem hér er um að ræða, en ekki blind
einstaklingshyggja. Af þessu leiðir að bændur sem stækka bú
sín úr hófi fram geta varla talist stéttvísir. Vitneskjan um
þetta markmið er hverjum bónda og öðru landbúnaðarfólki
höfuðnauðsyn. Til þess að ná þessu markmiði er öflun þekk-
ingar knýjandi ef dómgreindarvísitalan í baráttunni við
sjálfsbjörgina á að nýtast eins og best verður á kosið. I þessu
sambandi er vitnað í niðurlag áðurnefndrar samþykktar
Ræktunarfélagsins frá í fyrra, en þar standa þessi orð:
„.....Einnig vill fundurinn undirstrika það, að öruggasta
og fljótvirkasta leiðin, sem bændasamtökin hafa til þess að
koma ákveðinni stefnu í framkvæmd, er að nota til þess
rannsókna- og leiðbeiningaþjónustu landbúnaðarins til hins
ítrasta.“
Það gefur auga leið að verkefni þau, sem brýnast er að leysa
til þess að ná settu marki, verða að koma frá bændum sjálfum
og samtökum þeirra, og að þekkingunni sé miðlað umsvifa-
laust til þeirra jafnóðum og niðurstöður liggja fyrir og á að-
gengilegan máta. Það hlýtur því að valda vonbrigðum þegar
athugaðar eru ályktanir Stéttarsambands bænda að Eiðum
1977. Þar er ekki minnst á þessa starfsemi einu aukateknu orði
né hlutverk hennar í brýnustu framtíðarmálum bænda —
101