Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1985, Side 2

mannahöfn áður, en þeir störfuðu aðeins skamma hríð að
dýralækningum og áhrif þeirra urðu þvi takmörkuð og að
mestu bundin við Reykjavík og nærsveitir.
Sagan sýnir að í flestum löndum hafa stjórnvöld ekki hirt
um að koma fótum undir dýralæknisþjónustu, fyrr en alvar-
legar búfjárpestir hafa skotið
upp kollinum. Þannig var t.d.
málum háttað í flestum lönd-
um Evrópu. Það er fyrst á 18.
öldinni þegar nautgripapestin
herjaði í þessum heimshluta og
ógnaði afkomu sveitafólks að
hafist var handa um að koma á
fót dýralæknaskólum.
Hér á landi gerði fjárpestin,
sem sennilega hefur verið
bráðapest, mikinn usla á fyrri
hluta 19. aldar. Stjórnvöld
sendu þá til landsins danska
dýralækna, til þess að kanna
þessa veiki. Árangur af heim-
sóknum þessara manna varð
þó lítill sem enginn, enda
höfðu þeir skamma viðdvöl og
orsök og eðli slíkra sjúkdóma var þá óþekkt.
Hinsvegar má rekja til þessa sjúkdóms og tjóns af hans
völdum konunglega tilskipun, sem gefin var út 1831, þess
efnis að senda skvldi íslenskan námsmann, þriðja hvert ár til
dýralæknaskólans í Kaupmannahöfn. Kostnaði átti að jafna
niður á landsmenn í hlutfalli við lausafjárstíund. Þessir menn
skyldu svo að námi loknu setjast að á Islandi og takast á
hendur verkefni, sem stjórnvöld kynnu að skipa fyrir um.
Teitur Finnbogason var sá eini sem lauk námi samkvæmt
ákvæðum þessum. Hann settist síðan að í Reykjavík, en sinnti
lítt dýralæknisstörfum, en kenndi mönnum skeifnasmíði með
nýju og betra sniði og gerði tilraunir með kláðalækningar.
Þegar fjárkláðafaraldurinn síðari geisaði hér á landi upp úr
4
Sigurður E. Hlíðar ca. 50 ára gamall.