Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1950, Blaðsíða 130

130
BJÖRN K. ÞÓRÓLFSSON
Vp«WttV Ofl rtllrt Jtd {tn 1tti& tjirj
Vön>/ ty&n pt'tW«'/ fþ piiflu V plnfe.
<iijfert,og Cmf ý(?! ^jrtrotíiý °r ^CÍie
bei/.(«í.rtt 'bmrulrt(m
3biV fymon- OtWjt -ý» f/ 5«^ y«ft
fírtlttutn vcíört* Os $»" í>«ð0 í|n tíiý tttlíi
nbí/ ýjj-'gnjto rttlt frtt»Tov ^ýtflSo fj«i -j^
9E Ufunu lömimmf
*«- íS)ft0. —r*
C 0 i 1 £ C T A N.
«r‘+u >»í~«‘ua' «V tp &nyjic1tf~s tity
k 6» -t’ fttt,ý4 5«Í03u '3'">ð? Oja'io ^a' t;u a.rme!> ^
Cm/aS^t^ýtt^ Su*,a Jm V'P^S" efijrtíc^/W1
*Jjcrtt»«9>n,f ■í-Btti’.n'Y'*’jS^IUfrt*} fyiwníftu gápv,
OJ^íttfdftpva ote motfrrtSrðuwi (jtutii/ y gfp^ftr,.
efiitf. xí. ‘tp^
<V ,
Cttfl ftfígv ÍMoítýj
mú vjpicnrt cm vonSi ^
^tfgctfc/ Og cm. &uí(Vuj|5
w rtjjtps ^ot rE QUvOjV-t- {jrtj
m 05 ýjtí t)m fE t)Mifrtj-t- 3Urt>í
felmtur var yfer hann komenn, Og alla
þá sem med honum / vorv, af þeim
fiske drætti er þei'r fei'ngu ti/ samans. /
Lijka og eínnen yfer Iacobvm, Oc Io-
hannem sonu Zehe / dei, sem at voru
laxmenn Simonar. Og Iesus sa / gdi
ti/ Symonar. Ottazt þv ei'gi, þtn'at hied-
an j frá / skalltu rnenn veida. Og þei'r
drogv sijn skip at la / ndi, yfer gáfv
allt saman oc fylgdv honum epter.
A Maríu vvítíunar / Dag.
COLLECTAN.
Heyr þv almattvgi eilifi Gud, sem af
kiærleiksins næ / gd ti/ setter þá heil-
ogv Jungfrv Mariv, þa hun giecfc med
þinn / son, ad hun skylldi kuedia þa
heilogu elizabeth, vvier hidivm / Veittv
frelsast fra ollum motstadlegum hlut-
fyllast nterf himneskum gáfum / Og
ad vier fyrir hans ti/ vitian. mættam
um, fyrir Iesum christum.
Pístíllínu esaíe. XI.
Cap.
Þetta seigier drottínn Gud. Þar / mun
vpprenna eínn vondr af / ætt Jesse, Og
eínn Kuistur / af hans Rot skal Auoxt
bera, / og yfer honum skal huilazt Andi
14. mynd. Lbs. 1235, 4to. Guðspjallabók meS liendi Jóns GiiSmundssonar lœrSa skrifuð 1596—97.
með tengidráttum stafi, sem svo var háttað. Sbr. stafasambandið -de á 4. mynd 3., 11.
og 13. línu, svo og do á 5. mynd 12. línu. Þessi bogdráttatengsl voru víða erlendis
talin einhver mesta prýði leturgerðarinnar, en í íslenzkum handritum gætir þeirra
minna.
Elztu íslenzk frumbréf eru frá fyrra hluta 14. aldar, og úr því að kemur fram um
1400 fer þeirn mjög fjölgandi. Aðeins ein bréfabók befur geymzt úr tíð kaþólskrar
kirkju hér á landi, bréfabók Jóns Vilhjálmssonar biskups á Hólum 1426—35.
Um stafsetningu skal þess getið, að á fyrra hluta 14. aldar hætta Islendingar að rita
ð. Þaðan í frá er ritað d í þess stað þangað til á 19. öld.
Allt frá því á dögum Forn-Grikkja og Rómverja hafa menn fundið. að binar vönd-
uðustu leturgerðir eru ekki vel til þess fallnar að fullnægja knýjandi þörfum daglegs
lífs. Hafa því verið fundnar ýmiss konar auöveldari leturgerðir, sem á erlendum mál-
um nefnast einu nafni kursiv (af latnesku sögninni curro: eg hleyp) og mætti nefna