Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1950, Blaðsíða 140

140
Var þetta vtannsveitar Fólk
/ i Skalhollte 1703. nottina
mille / þess 7. og 8. Aprilis
B J 0 R N
K. ÞÓRÓLFSSON
Q?ax petía vfcLnfiseiécurJvlk
1 S v M yO%. Ylvtímn rrrí
y. oy S• Ajjx'iíis
«- Py/ mvri JonyÓmr £c*,trrr> crS**ir
■VLV'J^Í/a , JltlbiS $’?. ar
2. <3rjj pr ^ Lrrr> fyiór
ItV /p-i^r^>^>isrTTÍ /tjj /l -- <5*^ .
VL V* J^Í-UCy/P, A - l& L**-
Jj . PyóriLn jf-c-n / x9rf-&l-r<r //r‘jy j/t a T-a.
t/iz, -JÍÓCL,, Íjirí ,VU A * $0-
f. jj O VU-Tl J 5 ÖCj£ y JJy J- oy Jo
vav yP?crr*.- / t9- <*v"
(f. P/c> -cyr t A-LLy J-itf 0o éiv
ijr i-x> n — Jh -
IA V-
'Z.'z. av
1. Eysteirn Jonsson, sveitar-
inatlnr / ur Flóa, hans
Alldur 57. ár
2. Gijsle Oddsson, sveitar-
dreingur / úr Hrepp-
umm, hons Alldur 16. ar
3. Magnus Grijmsson, seig-
ist vera / ur 01vesi,
hans Alldur 16. ar
4. Þórun Jóns dotter, seigist
vera / úr Flóa, hennar
AIldur 50. ár
5. Þorun Isólfzdótter, seigest
og so / vera úr flóa.
Alldur 18. ár
6. Geyrlaug vigfúsdotter úr
/ Hreppum — Alldur
22. ár
27. mynd. Manntal 1703. Árnessýsla. Hönd Styrs Þorvaldssonar, prentara í Skálholti.
hafa fengið þau beint þaðan. Segja má, að þá fyrst taki íslendingar að skrifa létti-
skrift með sama liætti og aðrar þjóðir. Gleggsta dæmi þess er hönd Guðbrands bisk-
ups (12. mynd). Þar rnundu lítil tengsl við íslenzka fortíð, ef hann notaði ekki engil-
saxneskt / og bönd nokkur forn. Hönd Magnúsar prúða (13. mynd) er stílfærð létti-
skrift, gerð stafa og banda rnjög föst. I þeirri bók. sem sýnishornið er úr tekið, eru
fyrirsagnir með settu letri. Hálfsett og með sveigðum dráttum er hönd Bjarna Mar-
teinssonar (15. mynd). Bent skal á það, að stafurinn e er með sömu gerð hjá Guð-
brandi biskupi, Magnúsi prúða, Bjarna Marteinssyni (oftast) og í ritbönd þeirri, sem
er sýnd á 16. mynd, enda er sú gerð eitt af einkennum 16. aldar léttiskriftar, og sömu-
leiðis sveigjur á efri endum stafa, sem taka upp úr línu, sbr. fyrirsögnina á 16. mynd.
Fyllsta andstæða léttiskriftar er settleturshönd Jóns Guðmundssonar lærða (14. mynd).
Letrið er fornara en gerðist hjá samtímamönnum Jóns og svo sett sem í elztu skinn-
bókum, enda mun hann að sumu levti stæla prent. Saga skrifleturs á síðara hluta 16.
aldar mótast af baráttu milli hinnar þýzk-dönsku léttiskriftar og vors gamla settleturs.
Ur því hafa menn engilsaxneska f-ið og böndin, sem notuð eru, jafnvel þó að handar-