Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1966, Síða 103

VÖLUSl’Á K0NUNGS13ÓKAK
103
á böli þeirra, enda er spurt, „hverir hefði loft allt lævi blandit“ (25. v.). Þrunginn
móði var enginn nema Þór. Hann sjaldan sitr, es hann slíkt of fregn. Og í næstu orð-
um felast ósköpin: A gengusk eiðar, orð ok sœri, mpl pll meginlig, es á meðal fóru,
þ. e. Þór vá. Stígandin er greinileg: bræði Þórs (1.-2. vo.), reiddur hamarinn (3.-4.
vo.) og víg (5.-8. vo.).
Ógæfa ása er stórkostleg. Þeir falla í freistni (8., 17., 22. v.), bíða ósigur í styrjöld
(24. v.) og rjúfa helgan eið (26. v.). Þessa harmsögu rnátti ekki fleyga með frásögn
af friðarsamningum ása og vana né heldur með sögunni um borgarsmiðinn. Hvort
tveggja var alkunnugt, og nægði að vitna til þess óbeint. Það gerir skáldið með Óðs
mey (25. v.). Hún gekk ásamt föður og bróður samkvæmt friðarsamningunum í lið
ása, en var síðan heitið jötnum í samningum við borgarsmiðinn. Um víg hans er
annars fjallað í heilli vísu (26. v.).
11. atriði, 27.-30. vísa:
BJARGRÁÐ ÁSA
Njósnir (27.-29. v.) og liðsöfnun (30. v.).
27. Veit hón Heimdallar
hljóð of folgit
undir heiðvgnum
helgum baðmi.
Q sér hón ausask
grgum forsi
af veði Valfgðrs.
Vituð ér enn eða hvat?
Einhver næmasta heyrn, sem sögur fara af, er liljóð Heimdallar. „Hann heyrir ok
þat, er gras vex á jgrðu eða ull á sauðum ok allt þat, er hæra lætr“ (Sn.-E.). Nú er
þessi heyrn á hleri undir heiðvgnum helgum baðmi. Vörður goða leggur hlustir við
í ríki nornanna. Hvers er að vænta? Hvað er að heyra?
prgum (Sbr. prgu baki, Lok. 48.), þgf. af orðigr eða orðugr: hnarreistur, brattur,
erfiður. Sbr. prga — orðga: yppa, lyfta, og orglast: rísa upp með erfiðismunum.
orðigr fors: brattur foss. Sbr. prðigt vatn (háar öldur), ÞjóðA. 3, 8; orðug bára,
Frþ. I, 7; prðigt veðr (mótviðri), Sigv. 3, 9.
ausask prgum forsi: renna stríðum straumum.
p af veði Valfoðrs: tár.
Oðinn sér í brunni vizkunnar ,,0rlgg folgin“ — og grætur.
28. Ein sat hón úti, 29. Valði henni Herfgðr
þá es enn aldni kom hringa ok men,
Yggjungrása — fé, — spj gll spaklig,