Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1966, Page 118
J18
VÖLUSPÁ KONUNGSBÓKAR
54. Geyr nú Garmr mjgk
fyr Gnipahelli.
Festr mun slitna,
en freki rinna,
— fj?lð veit hón frœöa,
fram sé ek lengra
of ragna rgk, —
rgmm sigtíva.
55. Sér hón upp koma
gÖru sinni
jgrð ór ægi
iðjagrœna.
Falla forsar.
Flýgr grn yfir,
sá es á fjalli
fiska veiðir.
Síðustu rök ragna eru þau, að jörðin ferst ásamt sól og stjörnum (53. v.). En tungls-
ins er þá að engu getið. Hvarf þess var einn af fyrirboðum ragnaraka (Sjá skýr.
við 39. v.).
Þriðja stef (42., 45. og 54. v.) á það sammerkt við fyrsta stef (í 6., 9., 23. og 25. v.)
og annað stef (í 27., 28., 32., 34., 37., 39., 48., 58. og 59. v.), að því er drepið eftir
efni, en ekki hirt um jafna lengd stefjabálka. Með þriðja stefi, sem í fyrsta sinn er
síðasta vísa þrenningarinnar „A varðbergi“ og kemur alls þrisvar fyrir, eru að sjálf-
sögðu tveir stefjabálkar — með hnitmiðuðu efni. Fyrst eru tvær vísur (43^4), sem
boða ragnarök, en síðan átta vísur (46-53), sem fjalla um ragnarök sjálf allt frá
því, er jötnar hefja sókn sína, og þar til, er „sígr fold í mar“.
22. atriði, 56. og 57. vísa:
ENDURFUNDIR ÁSA
56. Finnask æsir
á íðavelli
ok of moldþinur
máttkan dœma
ok ý fimbultýs,
fornar rúnar.
57. Þar munu eftir
undrsamligar
gollnar tgflur
í grasi finnask,
þærs í árdaga
áttar hpfðu.
Æsir finnask á Iðavelli ok dœma of máttkan moldþinur ok þ fimbultýs, jornar rún-
ar (56. v.).
þ fimbultýs. fimbullýr, þ. e. hinn mikli guð: Óðinn (Sbr. bjarlr týr, 50. v.), þ Óð-
ins: tár (Sbr. þ af veði Valfgðrs, 27. v.).