Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1970, Qupperneq 162

162
FRÁ HALLGRÍMISCHEVING
Ég held yður megi koma þaS undarlega fyrir, dómarar, hvaS til þess komi, aS þar
sem svo margir mælskumenn og göfugmenni sitja hér, aS ég öSrum fremur skuli rísa
á fætux, sem hvörki kemst upp á aldur, gáfu eSa álit í samjöfnuS viS þá, sem hér sitja.
AS vísu þykir öllum þessum, sem þér sjáiS hér fyrir réttinum, þaS skyldugt og til-
hlýSilegt aS taka þann ákærSa málspart í forsvar fyrir þeim órétti, sem honum hefir
veriS sýndur, upp á svo nýstárlega glæpavísu, en sjálfir þora þeir þó ekki aS taka hans
málstaS, af því þessi öld stenzt ekki réttindi. Þar af kemur þaS, aS þeir eru hér viS,
aS mannúSleika skylda býSur þeim þaS, en fyrir því þegja þeir, aS þeir óttast hættuna.
HvaS þá? Er ég áræSisbetri en allir? Fjærri fer því. Máski þeim mun þénustuviljugri
en aSrir? Ekki langar mig svo aS afla mér lofs meS því, aS ég þess vegna vilji hlaupa
í kapp viS aSra. HvaS hefur knúS mig til þess öSrum fremur aS taka aS mér Sexti
Roscii málefni? Af því ég sá, aS ef einhvur meSal þeirra miklu álits og virSingar-
manna, er þér sjáiS hér nálæga, hefSi talaS þessu máli, hefSi hann látiS eitt orS af
munni falla um þaS, hvörnig allt gengur skrykkjótt til innanríkis, sem ei verSur þó
hjá komizt í þessu máli, mundi mönnum sýnast sem hann talaSi langtum meira um
þaS en liann í raun og veru hefSi talaS. En þó ég einarSlega talaSi allt, sem hér tala
þarf, þá getur mín ræSa meS engu móti borizt eins út og útbreiSzt meSal almennings.
Þar næst af því ég sá, aS ekkert orS, sem hinir aSrir mæla, getur fariS lágt, af því þeir
eru svo miklir og göfugir menn, og þaS getur ekki haldizt þeim til góSa, ef þeir tala
óvarlega, af því þeir eru so rosknir og ráSnir. En þó ég tali eitthvaS heldur skorinort,
þarf þaS ei aS fara hátt, af því ég er ei ennþá farinn aS hafa afskipti af ríkisháttum.
Líka getur þaS haldizt mér til góSa, þar ég er so ungur, jafnvel þótt ekki einasta sé
vandi aS sjá í gegnum fingur viS einn, heldur og sú venja aS komast fyrir sannleikann
hafi ei lengur staS í borg þessari. Hér viS bætist þaS og, aS þaS kann aS hafa veriS
vikraS soleiSis utan aS því, aS þeir geng[j]u í máliS, aS þeir hafa ímyndaS sér, aS
þeir gætu gjört hvört þeir vildu heldur án þess aS skerSa skyldu sína. En þeir hafa
þrábænt mig, sem mér er vandgjörSast viS fyrir vinátlu og velgjörSir og þeirra eigin
verSugleika sakir, hvörra velvilja viS mig ég ei má láta sem ég ei þekki, hvörra tilmæli
ég má ei láta liggja mér í léttu rúmi og hvörra vilja ég má ei lítilsvirSa.
Ef vér berum málfar þessarar þýSingar Hallgríms, sem jafnframt er mestöll til í
handriti SigurSar B. Sívertsens (Lbs. 2385 8vo) frá vetrinum 1826-27, saman viS
málfar bréfa hans hér á eftir, sjáum vér, aS Hallgrími hefur svo sem vænta mátti stöS-
ugt fariS fram. Sama reyndin er og á, þegar bornar eru saman eldri og yngri Hómers-
þýSingar Sveinbj arnar Egilssonar.
E. t. v. benda ummæli Hallgríms í fyrrnefndu bréfi 31. ágúst 1844 til þess, aS hann
hafi haft í hyggju aS fága einhverjar þýSinga sinna úr latínu, en ekki verSur nú séS,
aS hann hafi látiS verSa af því.
Allir munu á einu máli um þaS, aS Hallgrímur hafi veriS ágætur latínukennari, og
eru gleggst vitni um þaS ummæli KonráSs Gíslasonar í æviágripi sínu á dönsku, en
Björn M. Ólsen þýddi þaS og birti í minningargrein um KonráS í Tímariti Hins ís-